به گزارش گروه "رسانههای دیگر" خبرگزاری تسنیم، پیمان حقانی را اغلب مخاطبان سینما با فیلمی به نام "مردی که گیلاسهایش را خورد" می شناسند. فیلمی با فضایی غیرمتعارف و داستانی نسبتا خاص که شش سال قبل تولید شد اما به دلایل مختلف اجازه اکران نیافت تا دو سال قبل که به شبکه خانگی عرضه شد. کارگردان آن فیلم پیمان حقانی در این سالها تلاش زیادی کرد که بتواند دومین فیلم خود را بسازد اما به دلایل مختلف این امر محقق نشد تا امسال که او بالاخره توانست "316" را بسازد.
"316" را باید یکی از خاص ترین فیلمهای سینمای ایران به شمار آورد چراکه فیلم نه تنها چهره هیچ بازیگری را به مخاطب نشان نمیدهد بلکه زمان یک ساعت و ده دقیقه ای آن فقط و فقط با خاطراتی پر شده که توسط پاها و کفشها روایت میشوند!!!
این فیلم که احتمالا اولین نمایش آن در جشنواره سی و سوم فیلم فجر خواهد بود یک راوی هم دارد؛ اما فقط صدای راوی شنیده میشود.
اصلی ترین دلیل چنین تجربه گرایی از نظر حقانی در بخشی از فیلم توسط راوی آن بیان میشود:« وقتی کسی داستان خودش رو با پاهای آدما تعریف میکنه مخاطبش حق داره هر جوری که دوس داره اون ادما رو تصور کنه !»
داستان "316" داستان زنی است که مهمترین روزهای زندگی و خاطراتش را از طریق پاها و کفشهای آدمها روایت می کند و به اعتقاد کارگردان"316" با اینکه فرمی تجربی و نو دارد ولی یک فیلم داستانی و سینمایی است.
منبع: جوان
انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانههای داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانهای بازنشر میشود.