به گزارش خبرگزاری تسنیم از تبریز، برخی انسان‌ها حتی در لحظه رفتن نیز زندگی می‌بخشند؛ و گاهی مرگ، آغازی تازه برای دیگران می‌شود. روایت پاسدار «مهدی پورساعی» از همین جنس است؛ روایتی آمیخته به اندوه، ایمان و ایثاری که در سکوت اتاق عمل، جان دوباره آفرید.

پاسدار مهدی پورساعی، اهل تهران، در مسیر سفر از تهران به تبریز به‌طور ناگهانی دچار خونریزی شدید مغزی شد و بلافاصله به بیمارستان امام رضا (ع) تبریز منتقل شد. با وجود تلاش‌های بی‌وقفه تیم پزشکی و مراقبت‌های تخصصی، شدت آسیب به حدی بود که پزشکان مرگ مغزی وی را تأیید کردند؛ خبری که خانواده را در بهتی سنگین فرو برد.

در شرایطی که غم فقدان، قلب‌ها را می‌فشرد، خانواده این پاسدار جان‌برکف تصمیمی گرفتند که از عمق باور و انسان‌دوستی آنان حکایت داشت. آنان با آگاهی از عظمت نجات جان انسان‌ها و با شناختی که از روحیه ایثارگرانه مهدی داشتند، با اهدای اعضای بدن او موافقت کردند؛ تصمیمی شجاعانه که مرهمی شد بر درد دیگران.

بر اساس برنامه‌ریزی انجام‌شده، پیکر این پاسدار برای اهدای عضو به اتاق عمل بیمارستان امام رضا (ع) تبریز منتقل  و عمل برداشت اعضا ساعت 5 بامداد آغاز شد. در این اقدام خداپسندانه، دو کلیه در تبریز به بیماران نیازمند پیوند زده شد و کبد وی نیز برای پیوند به گیرنده‌ای در شهر شیراز ارسال گردید؛ اقدامی که جان سه بیمار را از مرز ناامیدی به زندگی بازگرداند.

الهام امانی، همسر پاسدار پورساعی، در گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم با اشاره به این تصمیم دشوار اما آگاهانه گفت: وقتی فهمیدیم دیگر امیدی به بازگشتش نیست، تصمیم سختی بود، اما همسرم خودش به این کار علاقه داشت. دلش می‌خواست بعد از رفتنش هم مفید باشد و به دیگران کمک کند.

اشرف امیری، مادر این پاسدار، از آرزوهای فرزندش چنین می‌گوید: پسرم همیشه آرزوی شهادت داشت. می‌گفت دوست دارم شهید بشوم. من به او می‌گفتم مادر به تو وابسته‌ام، اما این آرزو در دلش بود. فکر نمی‌کنم اهدای عضو کمتر از شهادت باشد؛ چون با این کار چند نفر دوباره زندگی می‌کنند.

وی با اطمینان از رضایت قلبی فرزندش افزود: مطمئنم خودش از این کار راضی است. اگر زنده بود، حتماً همین تصمیم را می‌گرفت.

مادر داغدار اما آرام پاسدار پورساعی درباره حال و هوای این روزهایش گفت: غم از دست دادن بچه خیلی سنگین است، اما یک آرامش عجیبی دارم؛ آرامش از اینکه اعضای بدنش را دادیم و چند نفر زندگی تازه‌ای پیدا کردند. همین به من صبر می‌دهد.

اقدام خانواده پاسدار مهدی پورساعی، جلوه‌ای روشن از فرهنگ ایثار و ازخودگذشتگی است؛ فرهنگی که ریشه در باورهای عمیق دینی و انسانی دارد و نشان می‌دهد حتی در سخت‌ترین لحظات، می‌توان انتخابی کرد که امید بیافریند. مهدی پورساعی رفت، اما بخشی از او در جان انسان‌های دیگر ادامه یافت؛ و این، شاید نزدیک‌ترین تصویر به همان شهادتی باشد که در دل آرزویش را داشت.

انتهای پیام/