به گزارش خبرگزاری تسنیم به نقل از عیار، ایجاد پیمان های پولی دوجانبه با بانک های مرکزی خارجی، یک گام مهم چین برای گسترش دسترسی جهانی به یوآن بوده است. سوال اینجا است که چه منطقی پشت این پیمان ها نهفته است؟
تاکنون تعداد پیمانهای پولی دوجانبه چین با دیگر بانکهای مرکزی به عدد 28 رسیده است که ارزش کلی آنها به 2٫5 تریلیون یوآن بالغ میشود. در ابتدای توسعه این پیمان ها، امضاءکنندگان چنین پیمانی عمدتاً بازارهای نوظهور بودهاند. اما در سال 2013، بانک خلق چین (بانک مرکزی این کشور) پیمانهای جدیدی با بانک مرکزی انگلستان و بانک مرکزی اروپا امضاء کرد که قبل از آن در سال 2012 نیز با بانک مرکزی استرالیا چنین پیمانی را منعقد کرده بود.
اندازه این پیمان ها نیز همزمان با رشد تعداد آنها افزایش یافت. از ابتدای سال 2013، بانک مرکزی چین با 8 بانک مرکزی دیگر پیمان پولی امضاء کرد که شامل تمدید این پیمانها با نهاد مالی مرکزی سنگاپور[1] (MAS)، بانک مرکزی ایسلند و بانک مرکزی اندونزی نیز میشد؛ بهگونهای که بانک مرکزی چین و MAS با دو برابر کردن اندازه پیمان پولی دوجانبه خود، آن را به 300 میلیارد یوآن یا 60 میلیارد دلار سنگاپور رساندند.
در مراحل اولیه، هدف مهم این پیمانهای پولی ارتقای تجارت دوجانبه و سرمایهگذاری مستقیم بود. در پیمانهای جدید، طرفین امضاءکننده از یکدیگر انتظار تقویت همکاری و ثبات مالی دارند. به ویژه، طرفین امیدوارند که این پیمانها «امکان دسترسی آنها به یوآن در خارج از این کشورها[2]» مخصوصاً در سنگاپور و لندن را ارتقاء دهد.
ما معتقدیم که چین به امضای این پیمانها با دیگر بانکهای مرکزی ادامه میدهد. برای مثال، ما شگفتزده نخواهیم شد اگر چنین پیمانی با بانک مرکزی ایالات متحده آمریکا امضاء شود؛ تنها بانکی که در کشورهای توسعه یافته چنین پیمانی را با چین امضاء نکرده است.
پیمان پولی دوجانبه روش نوینی برای انجام تجارت بین دو کشور با ارزهای محلی و بدون استفاده از دلار و یورو است. بانک مرکزی ایران – علیرغم مسدود شدن حسابهای دلاری و یورویی ایران و عدم امکان استفاده از آنها در تجارت فرامرزی با شرکای تجاری – با هیچ کشوری پیمان پولی دوجانبه امضاء نکرده است. چگونگی استفاده دیگر بانکهای مرکزی از این پیمانها برای تجارت با ارزهای ملی در مطالب دیگری اشاره خواهد شد.
انتهای پیام/