به گزارش دفتر منطقهای خبرگزاری تسنیم همپای عطر مهر و همصدا با نمنم باران شیدایی شهر کراچی نیز چون دیگر شهرهای پاکستان جامه سیاه به تن کرد.
اینجا بزرگترین شهر پاکستان است که هر سال معجزه عشق حسین«ع» آن را زیر و رو میکند، عشاقی که نه بیم جان دارند و نه ترس مرگ، یک به یک برات و دعوتنامه به دستشان میرسد و مجالس حسینی باز هم پا میگیرد و ما حیران میمانیم که :
« باز این چه شورش است که درجان عالم است/باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است»
ولی جنس این گریه و ماتم فرق دارد، عزای کودکی است که غمش حسین را آب کرد و رباب را بیتاب...
مادرانی از گوشه و کنار میآیند همه نوزاد به دست، اشک از چشمانشان جاری است و هقهق گریههایشان لالایی کودکانشان شده است.
چهره آرام و بیاضطراب کودکانی را میبینی که در آغوش مادرانشان به خوابی شیرین فرو رفتهاند، هرچند اینجا کربلا نیست ولی فرا رسیدن حرملههای تکفیری چندان دور از انتظار نیست، اما عاشق که بیم جان ندارد.
به راستی وقتی مادری را میبینی که کودک شیرخواره به دست دارد و بیاختیار برای دل شکستگیهای رباب اشک میریزد دیگر به روضهخوان احتیاجی نیست تو نیز همپای رباب گریه میکنی.
« لختی بیا میان سایه این نخلها رباب ...سخت است این همه ماندن زیر آفتاب».
مردم شهر کراچی همایش طفل کوچک حسین«ع» را چنان پر شور برگزار میکنند که انسان مات و مبهوت میماند، مسئولین انتظامات مراسم وسائل ایاب و ذهاب را در سراسر شهر آماده کردهاند تا عاشقی جا نماند.
این جلوه کوچکی است از شور محرمالحرام در پاکستان و به خصوص شهر کراچی، جایی که هرقدر خطر به انسان نزدیک است، آسمان نیز به چشمان عشاق نزدیکتر... و اینجاست که بیاختیار زیر لب زمزمه میکنی:
« شورحسین است چه ها میکند....»