به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، وبسایت نیوزویک در گزارشی با اشاره به نزدیکی روزافزون ترکیه به محور ایران و روسیه در تحولات سوریه نوشت: ترکیه که زمانی از گروههای تروریستی حمایت میکرد، به تازگی در عقبگردی بنیادین از احتمال گفت وگو با رئیسجمهور سوریه سخن گفته است.به تازگی رئیس جمهور ترکیه ضمن رد نکردن وجود تماسهای غیرمستقیم میان آنکارا و دمشق، بعید ندانست که در آینده تماسهایی با بشار اسد درباره موضوع کردها داشته باشد.
اردو غان همچنین تاکید کرد که "در سیاست نباید همه پلهای پشت سر را خراب کرد".این در حالی است که رجب طیب اردوغان تاپیش از این با"قاتل"خواندن بشاراسد مدعی شده بود که پس از سرنگونی دمشق،نماز جمعه را در مسجد اموی حلب اقامه می کند.
به نوشته نیوزویک، در میانه همکاری و تلاش ایران، روسیه و ترکیه برای ایجاد امنیت و ثبات در سوریه، به رسمیتشناختن دولت سوریه از سوی اردوغان به منظور دستیابی به راهحلی سیاسی برای جنگ شش ساله سوریه، عقبنشینی بزرگی برای ترکیه خواهد بود چرا که تا پیش از این دولت اردوغان از گروههای مسلحی حمایت میکرد که هدف آن ها سرنگونی دولت سوریه بود.
به نوشته اندیشکده «بنیاد پژوهشهای سیاسی، اقتصادی و اجتماعی» مستقر در آنکارا ، سیاست ترکیه مبنیبر جلوگیری از دست یابی کُردهای سوریه به نواری ارضی در امتداد مرز ترکیه و سوریه، به طور کامل خواست این کشور را برای بهپایانرسیدن دولت «بشار اسد»، تحتالشعاع قرار داده است.
تحولات اخیر نشان میدهد که ترکیه در این مقطع حتی از اسد برای کنترل دوباره سوریه حمایت می کند. تمام این ها زمین تا آسمان با نقطه مدنظر آنکارا در آغاز بحران سوریه تفاوت دارد.
آن زمان ترکیه آشکارا اعلام کرد که خواهان سرنگونی اسد و جایگزینیاش با دولتی به رهبری سنیها و دوست ترکیه است اما بهجای آن، در پایان گرفتار مخمصهای سرشار از تناقضها و تهدیدها شد که در آغاز اصلا به آن ها فکر نکرده بود.(1)
در همین حال الحیات نیز نوشت: در مقایسه با شش سال پیش چه چیزی تغییر کرده است که رئیس جمهور ترکیه-یکی از سرسخت ترین مخالفان باقی ماندن اسد در رأس حکومت سوریه-امروز سیاست هایش در رابطه با اسد را مورد تجدیدنظر قرار داده، به دیدار با وی«نه» نمی گوید و حتی وی را هم پیمانی قدرتمند علیه سرکشی های اقلیتها در هر دو کشور می داند؟
می توانیم سه متغیر را عامل اصلی تغییر موضع اردوغان در قبال اسد و بحران سوریه بدانیم:
متغیر نخست، در ورود دیپلماتیک و نظامی روسیه در خطّ بحران روسیه نمود می یابد. از زمان دخالت نظامی و سیاسی روسیه در مساله سوریه، زمینه ای برای ترکیه فراهم شد تا شریک اتفاقات پس از جنگ با داعش در این کشور باشد. پس از آنکه برای آنکار مشخص شد توان مقابله با کرملین را ندارد، چاره ای جز اذعان به واقعیت و تلاش برای دست یابی به صلح در سوریه برایش باقی نماند، به این امید که در مرحله پسابحران در این کشور، امکان نفوذی برای ترکیه نیز فراهم شود. برای این مهم بر نیروهای معتدل سوریه و امکان تفاهم با مسکو و تهران، صاحبان قدرت برای تضمین این نفوذ، تکیه کرد؛ تا مثلث مذکور ائتلافی را تشکیل دهد که وظیفه آن ایجاد فضایی برای دست یابی به صلح سیاسی است.
نشست اخیری که با حضور رؤسای جمهور ایران، روسیه و ترکیه در سوچی برگزار شد، به منزله شاخصی برای تفاهم آنها در خصوص مسائل مهمی برای آینده سوریه می باشد.
متغیر دوم، عاملی داخلی بود؛ اردوغان خود را در مقابل معارضان داخلیِ قوی یافت که وحدت ترکیه را تهدید می کردند. کردهایی که از سوی آمریکا در سوریه حمایت می شدند، جزئی از حزب کارگران کردستانی بودند که مخالفت شدید با دولت ترکیه دارند. این حزب در جنگهای سوریه و هرج و مرجهای عراق، فرصتی طلایی برای مسلح سازی خود، آزادی عمل برای انتقال از طریق مرزها و ائتلاف با تروریستهای مسلح، یافته و تبدیل به خطری بزرگ برای آنکارا شد.
متغیر سوم که اهمیتش از دو مورد قبل کمتر نیست، آن است که اردوغان پس از شکست ماجراجویی های اخوان المسلمین در مصر و در سازماندهی صفوف برای وارد شدن به جنگی در سوریه، خود را در عزلت منطقه ای دید. در خارج منطقه نیز ترکیه خود را در مقابل ایالات متحده ای یافت که بر حمایت از کردها اصرار داشت. از سوی دیگر، اتحادیه اروپا هم در کنار واشنگتن ایستاده و خواستار تحقق درخواستهای کردی و بازداشت کردها به اتهام دخالت در کودتای ترکیه، بودند.(2)
پی نوشت:
1)http://khorasannews.com/newspaper/page/19692/3/596851/0
2)http://www.entekhab.ir/fa/news/379726/
منبع:جهان نیوز
انتهای پیام/
بازگشت به صفحه رسانهها