حجتالاسلام علی سعیدیان در گفتوگو با خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا درباره شرایط حضور اجتماعی سیاسی زنان در جامعه بر اساس سیره حضرت زهرا(س) گفت: حضور اجتماعی سیاسی حضرت زهرا(س) هنگام ضرورت بود و آن ضرورت هنگامی بود که حیات جامعه اسلامی در خطر دستبرد جاهلان امت قرار داشت. اما در مواقع غیر ضروری خود را نمایان نمیکردند. نشان به اینکه قبل از خطبه فدکیه شاهد سخنرانی عمومی از حضرت زهرا(س) نیستیم. ضرورتها اجازه میدهد که بانوان ما حضور سیاسی و اجتماعی داشته باشند به خصوص در شرایطی که دشمنان قصد هجمه به دستاوردها و آموزههای اسلام و یا تخریب دستاوردهای ملیمان را دارند.
وی درباره ویژگیهای سخنان و خطبههای حضرت زهرا(س) گفت: حضرت زهرا(س) ضمن آنکه بیان شیوایی داشتند، سخنان خویش را بر اساس استدلالهای متقن ارائه و از هر گونه سخنان هیجانی دوری میکردند. وقتی به بیانات این بانوی بزرگوار توجه میکنیم، لحن کلام و نوع پرداختن به معارف الهی به گونهای است که گویی پیامبر(ص) یا امیرالمؤمنین(ع) در حال سخنرانی هستند. حال ما که هیچ گاه نمیتوانیم این ویژگی که مختص عترت(ع) را رعایت کنیم، اما بانوانی که در عرصههای اجتماعی و فرهنگی فعالیت میکنند، باید بر اساس استدلال با مخاطبان خود برخورد کنند؛ متأسفانه گاهی شاهدیم بانوانی که قصد ترویج آموزههای دین به ویژه آموزههای مربوط به بانوان را مثل عفاف و حجاب را دارند، استدلال خوبی ارائه نمیدهند و احساسی برخورد میکنند.
سعیدیان دیگر ویژگیهای حضور اجتماعی و سیاسی حضرت زهرا(س) را رعایت آداب بانوان معرفی کرد و افزود: حضرت زهرا(س) هرچند در آن مدت کوتاه وارد میدان سیاسی شد، اما همچنان آداب یک بانوی تراز اسلام را رعایت میکرد. ایشان همچنان که شیوا و بلیغ سخنرانی و روشنگری میکردند، مقیّد به حفظ حیا و عفافی بودند که قرآن زنان را به آن دعوت کرده و یا آن را در فطرت و نهاد آنان قرار داده است. این مسئله را در گزارشات تاریخی به راحتی میتوان یافت. یعنی هر زنی بر اساس آن گوهری که خداوند در وجود او قرار داده که همان حیاست، متوجه حد و حدود خویش خواهد شد.
برخورد سلبی با مسئله حجاب راهگشا نیست
این کارشناس مذهبی درباره ضرورت فرهنگسازی صحیح در قبال موضوع عفاف و حجاب و عدم برخورد سلبی را یکی از وظایف مبلغان دینی و متولیان فرهنگی معرفی کرد و گفت: عفاف و حجاب باید فرهنگسازی شود و از بُعد علمی و کارشناسی مورد مطالعه قرار گیرد. کارشناسان و متولیان فرهنگی باید طرحهای بلندمدت برای عفاف و حجاب داشته باشند تا به یک حد مطلوب و قابل پذیرشی از این موضوع ارزشی دست یابند. صرفاً با برخوردهای سلبی نمیتوان عفاف و حجاب را نهادینه کرد بلکه باید دید تا چه حد در این زمینه فرهنگسازی صورت گرفته است. جالب است قرآن قبل از آنکه بخواهد بحث حجاب را مطرح کند، ابتدا هدف را مشخص میکند که همان آخرتگرایی است.
سعیدیان ادامه داد: خداوند در آیه28 سوره احزاب میفرماید: «یَا أَیُّهَا النَّبِیُّ قُل لِّأَزْوَاجِکَ إِن کُنتُنَّ تُرِدْنَ الْحَیَاةَ الدُّنْیَا وَزِینَتَهَا فَتَعَالَیْنَ أُمَتِّعْکُنَّ وَأُسَرِّحْکُنَّ سَرَاحًا جَمِیلا؛ ای پیامبر، به زنانت بگو: اگر خواهان زندگی دنیا و زینتهای آن، هستیدبیایید تا شما را بهره مند سازم و به وجهی نیکو رهایتان کنم»، «وَ إِن کُنتُنَّ تُرِدْنَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَالدَّارَ الْآخِرَةَ فَإِنَّ اللَّهَ أَعَدَّ لِلْمُحْسِنَاتِ مِنکُنَّ أَجْرًا عَظِیمًا؛ و اگر خواهان خدا و پیامبر او و سرای آخرت هستید، خدا به نیکوکارانتان پاداشی بزرگ خواهد داد». همان طور که مشاهده میکنیم، هدف در اینجا مشخص است. الان باید پرسید چه مقدار آخرتگرایی در متولیان فرهنگی به عنوان یک اصل نهادینه شده است؟ اصلاً مفهومی به نام آخرت گویی از قاموس ما مسلمانان پاک شده و قصد داریم همه مقولات را با ساز و کارهای دنیایی حل کنیم. از این جهت به موفقیت نمیرسیم. باید دید در کارگاههایی که به اسم عفاف و حجاب برگزار میشود، به آموزهها و قلقهای قرآنی چه مقدار اولویت میدهیم و به دستاوردهای علمی و روانشناسی چه مقدار بها میدهیم؟ آیا توانستیم نسبتی بین اینها برقرار کنیم؟
انتهایپیام/