سعدالله زارعی در یادداشتی برای خبرگزاری تسنیم نوشت:
سخنان امروز حجتالاسلام روحانی رئیسجمهور درواقع آغاز خروج ایران از برجام بود، معاهدهای که با نقض آن در سال گذشته از سوی آمریکا و طفره رفتن اروپا از عمل به تعهدات خود عملاً به تعهدی از جانب ایران تبدیل شده بود بدون آنکه مابهازایی برای آن داشته باشد.
رئیسجمهور ایران البته امروز تأکید زیادی داشت که دو اقدام ایران یعنی تولید و انباشت بیش از 300 کیلوگرم اورانیوم غنیشده و تولید و انباشت بیش از 130 تن آب سنگین در ایران در خود برجام پیشبینی و در بندهای 24 و 26 و 36 بر آن تصریح شده است و این سخن درستی است ولی اگر فرض را بر این بگذاریم که اصولاً برجام برای کنترل غربیها در چنین مواردی تنظیم شده است در عمل این دو اقدام مهم و برهمزننده برجام بهحساب میآید. الآن اگرچه ایران کماکان به پایبندی خود به تعبیر مفاد برجام اشاره دارد اما بههرحال این برجام آن برجامی که در اواخر زمان دولت اوباما بهتصویب رسیده نیست.
حجتالاسلام روحانی در این مصاحبه دو ماه مهلت داد تا طرف اروپایی در مورد تعهدات خود بهخصوص در دو مورد رفع موانع بر سر راه فروش نفت ایران و رفع محدودیتهای بانکی، راه عمل را در پیش بگیرد. چنانچه اروپاییها بازهم وقتگذرانی کردند ــ که خواهند کرد ــ ایران دو اقدام دیگر شامل رفع محدودیت ایران در غنیسازی در سقف 3.67 درصد و رفع محدودیت در مورد نوسازی راکتور آب سنگین اراک را بهاجرا میگذارد.
این اقدام ایران در واقع در حکم ماشه است، ماشهای که از همین حالا چکانده شدن آن قابل پیشبینی است، بنابراین واضح هست که ایران وارد فضای جدیدی در مراوده با اروپا شده است. آلمان، فرانسه و انگلیس الآن باید تصمیم بگیرند. ایران طبعاً مسیری را آغاز کرده است که حداکثر 6 ماه به خروج کامل آن از همه تعهداتش منجر میگردد اگر آنان برجام را برای اروپا لازم بهشمار میآورند باید در دو ماهی که از سوی ایران تعیین شده مشکلات صادرات نفت و محدودیتهای بانکی ایران را رفع نمایند.
اما چشمانداز این موضوع چیست؟ آیا اروپا به تعهدات خود در برجام عمل میکند؟ آیا ایران این مسیر را تا خروج کامل ادامه خواهد داد؟
اروپا کماکان ناگزیر به انتخاب بین همکاری با آمریکا در اقدامات ضدایرانی و رفع محدودیتها از دستوپای اقتصاد ایران است.
عمل اروپا تاکنون بیانگر آن بوده که اروپا گزینه اول را ترجیح داده است چرا که حداقل از دو منظر این ترجیح مدنظر اروپا بوده است؛ یک منظر حجم مبادلات تجاری اروپا و آمریکا در مقایسه با حجم کم مبادلات تجاری با ایران و باطن ضداسلامی و ضدمقاومتی مشترک اروپا و آمریکا است. فراموش نکردهایم که در اقدامات ضداسلامی و اهانت به مقدسات اسلام وقاحت اروپا حتی از آمریکا بیشتر بود، بنابراین کاملاً پیداست که اروپا کاری برای حل مسئله نخواهد کرد و میتوان پیشبینی کرد که حتی از امروز زبان آن بهسمت تهدید ایران گرایش پیدا کند.
اما از آن طرف تحلیل ایران چیست؛ آیا شورای عالی امنیت ملی بهگمان اینکه اروپا رویه خود را اصلاح میکند و به اقدامات خود برای انجام تعهداتش سرعت میدهد و وقتگذرانی را کنار میگذارد مصوبه اخیر را به دستگاههای ذیربط ایرانی ابلاغ کرده است؟ بعید است در شورای عالی امنیت ملی ایران حتی یک نفر وجود داشته باشد که گمان کند اروپا رویه خود را تغییر میدهد و مشکل ایران با آن حل میشود، در واقع هم مصوبه شورای عالی امنیت ملی ایران و هم مصاحبه امروز رئیس جمهور تعیین وضعیتی است که ایران بهاجبار در آن قرار گرفته است و نیز دست زدن به اقدام مشروعی است که نهتنها بر اساس منطق معاهدات دو و چندجانبه که حتی بر اساس بندهای برجام حق جمهوری اسلامی است.
انتهای پیام/*