به گزارش خبرگزاری تسنیم، یکی از تلخترین مقاطع دوران بازیگری رونالدو نازاریو زمانی بود که او برای تیم فوتبال اینتر توپ میزد، چون نه تنها مصدومیتهای پی در پی و شدید او را برای مدتی طولانی خانهنشین کرد، بلکه در آستانه کسب اسکودتو، آن را از دست داد.
رونالدو سال 1997 از بارسلونا به اینتر پیوست و تا سال 2002 در این تیم حضور داشت. او تابستان همان سالی که اینتر در هفته پایانی سری A اسکودتو را به یوونتوس تقدیم کرد از نراتزوری جدا شد و به رئال مادرید پیوست. رونالدو 43 ساله اما میگوید برخلاف میل باطنیاش مجبور به ترک اینتر شد.
رونالدو در یک پیام ویدئویی که سایت فستیوالدلواسپورت آن را منتشر کرده است، گفت: من هرگز نمیخواستم از اینتر جدا شوم. اینتر تیم فوقالعادهای بود. در کنار بوبو ویری، ما کلارنس سیدورف و کلی بازیکن بااستعداد دیگر هم داشتیم. متأسفانه مصدومیتها نگذاشت که من خیلی فرصت بازی در کنار ویری را داشته باشم. اولین باری که به اینتر رفتم، اعضای این تیم بسیار باانگیزه بودند و هواداران هم باور داشتند که ما میتوانیم نتایج خوبی کسب کنیم. من امسال هم همان حال و هوا را در میان هواداران میبینم و امیدوارم که امسال بتوانیم چیزی ببریم.
رونالدو در طول دوران بازیگریاش مصدومیتهای فراوانی داشت اما هیچ یک از آنها دردناکتر از پارگی رباط صلیبیاش در جریان بازی مقابل لاتزیو در جام حذفی ایتالیا نبود به خصوص که او به تازگی از بند مصدومیت قبلیاش رهایی یافته بود.
ستاره سابق تیم ملی برزیل درباره آن اتفاق اظهار داشت: بلافاصله بعد از مصدومیتم فهمیدم که زانویم پیچ خورده است. مجبور بودم با دستانم زانویم را سر جایش نگه دارم چون احساس میکردم که دارد به سمت رانم حرکت میکند. مصدومیت من از آن مصدومیتهایی بود که قبل از آن برای هیچ بازیکنی رخ نداده بود و پزشکان هم اطلاع زیادی دربارهاش نداشتند. به همین دلیل تا 10 روز بعد از آن اتفاق تنها حسی که وجود داشت، غم و بلاتکلیفی بود. آن اتفاق سبب شد که من مدت زیادی تلاش کنم تا دوباره عشق به فوتبال را درون خودم زنده کنم، عشقی که یادم رفته بود زمانی آن را داشتهام. همین عشق به فوتبال بود که باعث میشد در طول تمرینات فیزیوتراپیام ناامید نشوم و همیشه امیدوار بودم که به زمین بازی برگردم. راستش را بخواهید من الان واقعاً احساس میکنم تمریناتی که قبل از آن اتفاق به من داده میشد، در آن ماجرا تأثیرگذار بود.
رونالدو بعد از بازگشت از مصدومیت، اینتر را تا آستانه کسب اسکودتو برد اما روز پنجم ماه می سال 2002 یکی دیگر از اتفاقات تلخ دوران بازیگری این بازیکن برزیلی رخ داد وقتی که باخت 4 بر2 نراتزوری در خانه لاتزیو، باعث شد یوونتوس با کسب پیروزی در هفته پایانی قهرمانی را از چنگ نراتزوری خارج کند.
او درباره آن اتفاق هم گفت: من بارها و بارها به آن اتفاق فکر کردهام. به نظرم ما در آن بازی بیش از اندازه مطمئن بودیم که برنده میشویم. علاوه بر این فکر میکنم که کوپر هم تیم را با ترکیبی اشتباه به میدان فرستاد و تعداد بازیکنانمان در خط میانی زیاد بود. در آن منطقه از میدان هم ما مرتکب اشتباهات فردی زیادی شدیم. آن اتفاق یکی از بدترین ناکامیهای زندگی من بود.
چند ماه پس از آنکه اینتر شانس قهرمانی را از دست داد، رونالدو به رئال مادرید رفت، تصمیمی که او میگوید برخلاف میلی باطنیاش مجبور به اتخاذ آن شد.
رونالدو تأکید کرد: من هرگز نمیخواستم اینتر را ترک کنم چون آنجا را مانند خانهام دوست داشتم و حاضر بودم تا آخر عمرم در این تیم بمانم. هرگز بازیکنی نبودهام که نزد رئیس باشگاه برود و از او بخواهد که سرمربی تیم را اخراج کند چون به نظرم این کار درستی نیست و من هم اهلش نیستم. با این وجود ما با مربیگری کوپر به جایی رسیدیم که دیگر هیچ کاری از دست من ساخته نبود. او هم اصلاً با من رفتار خوبی نداشت. نمیدانم اگر ما اسکودتو را میبردیم، نظرم عوض میشد و میمانم یا نه. من مطمئن بودم که ماسیمو موراتی کوپر را اخراج میکند و به همین دلیل وقتی که او حمایتش را از مربی تیم اعلام کرد شوکه شدم. در آن لحظه بیش از اندازه به غرورم برخورد و به همین دلیل تصمیم گرفتم از اینتر بروم. شهری که در ابتدا عاشق من بود، دیگر از من متنفر شده بود. به همین دلیل به محافظت پلیس نیاز داشتم. خیلی سخت بود. منهمیشه موراتی را تحسین میکنم. او برای من مانند یک پدر بود. بعدها ما به این نتیجه رسیدیم که هر دوی ما مرتکب اشتباهاتی شده بودیم.
موراتی ماه اکتبر سال 2003، یک سال پس از رفتن رونالدو از اینتر اخراج شد.
انتهای پیام/