به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، داریوش فرضیایی مجری و برنامهساز کودک درباره شخصیتسازی برای کودکان گفت: مطمئناً در هر نقطه از دنیا در برنامههای کودکی که میسازند شخصیتهایی که معرفی میشوند برایشان برنامهریزی شده است که این شخصیتها خیلی از مفاهیم و آموزهها را به راحتی به کودکان انتقال بدهند. پس تأثیرگذاری این شخصیتها را نمیتوانیم کتمان کنیم. اما برنامهریزی برای این شخصیتها به مراتب خیلی مهمتر از این است که نام شخصیت هنری بر آنها بگذاریم.
وی افزود: معتقدم اگر میخواهیم در کار کودک به نوعی شخصیتسازی کنیم، باید قبل از آن برنامهای دراز مدت برای آن شخصیت داشته باشیم که در چه حوزههای کودکی میتواند تأثیرگذار باشد و این تأثیرگذاری را از چه طریق میتوانیم داشته باشیم تا بچهها به راحتی بپذیرند.
فرضیایی ادامه داد: در کشور ما خیلی از برندها و شخصیتها، فصلی استفاده میشوند یا به عبارتی اگر آمدند مدتی با زحماتی که خودشان میکشند و با آن پتانسیل و استعدادی که خودشان دارند سعی میکنند که برنامه را به نحو احسن اجرا کنند و تأثیرگذار باشند. این تأثیرگذاری از جانب ما خیلی خوب است اما اگر بخواهد رها شود و به عبارتی استراتژی برای آن تعریف نشود به نظر من کاملاً بیهوده است.
این هنرمند در رادیو تهران درباره شخصیت عمو پورنگ گفت: عمو پورنگ شخصیتی است که من خودم به شخصه خیلی از آن حراست میکنم. معتقدم که مال من نیست و برای بچهها است. عمو پورنگ در حوزههای خیلی زیادی میتواند وارد و استفاده شود. اگر یادتان باشد درباره بستن کمربند ایمنی و رعایت اصول راهنمایی و رانندگی ما آمدیم و همیار پلیس را در این زمینه جا انداختیم. اما حالا کجا است؟ طرح اولیه خیلی پیش رفت و خیلی خوب بود. این طرح خواسته یا ناخواسته کمرنگ شد. در صورتی که در کشوری مثل ژاپن که به نظرم این طرح هم از همانجا گرفته شده است، بچهها از سن کم با این مقوله آشنا میشوند و شخصیتهای تأثیرگذار به عنوان کسانی که بچهها میپذیرند میتوانند در این زمینه کودکان را راهنمایی کنند. ما این اتفاق قشنگ را در تلویزیون رقم زدیم و خیلی به آن پرداختیم. خیلی تأثیرگذار بود اما رفته رفته دیگر گفته و پرداخته نشد و بعد رها شد.
فرضیایی درباره اهمیت شبکههای مجازی اظهار کرد: الان صفحه مجازی و اینستاگرام من هم رسانهای است که میتوانم در جهت ارتقای فرهنگ مخاطبانم استفاده کنم. من صادقانه بگویم که این کار را زیرکانه میکنم. مادر من شخصیت رئال است و بازی نمیکند. احترامی که من برای ایشان قائلم و اتفاقاتی که میافتد همراه ریاکشنهای ایشان و ریاکشنهایی که من نشان میدهم در وهله اول بچه را اینگونه جذب میکند که چقدر مادرش را دوست دارد و برایش احترام قائل است.
فرضیایی عنوان کرد: این واقعیت است که اگر من قبول کنم که تأثیرگذارم و رسالتی بر دوش دارم، دیگر منوط و فقط وابسته به تلویزیون جعبه و قاب جادویی نیست. من باید خارج از تلویزیون هم در فضای مجازی و در خیلی شرایط دیگر هم رسالت خودم را ایفا کنم. درباره کتاب هم همین طور است. فضای مجازی موضوعی است که این روزها به راحتی بچهها به آن دسترسی دارند و حداقل در حوزه و جایگاه خودم برای بچهها به صفحه من مراجعه کنند، سعی میکنم صفحه من پاک باشد. یعنی به نوعی خانواده و کودک از دیدن مطالب و فیلمهایی که من میگذارم احساس امنیت کنند.
این هنرمند درباره باب شدن استفاده تبلیغاتی پدرها و مادرها در فضای مجازی از فرزندانشان گفت: این کار به شدت اشتباه و به نظرم کودکآزاری است. شما بچه را از سن خودش جدا میکنید و به خاطر اینکه خوب صحبت میکند، از کلماتی که نمیشناسد و نمیداند چیست استفاده میکند، شیرینی بیان او را ابزاری برای استفاده از آن بچه میکنید. به نظرم اگر قرار است بچهای استعدادش کشف شود، استعدادهای درست بچگانهاش کشف شود نه استعدادی که 10 سال با سنش تفاوت دارد.
وی ادامه داد: حتی دیده ام خیلی از این بچههای فضای مجازی در کنسرتها و خیلی جاهای دیگر رفته و مطرح شدهاند. آن بچه بیگناه و معصوم به خاطر صورت، نوع بیان و لهجهاش به چشم میآید. آن بچه میتواند خیلی از استعدادهایش را در راه کودکانه خودش استفاده کند. بچههایی داریم که در سن کم میتوانند اعداد را تا بینهایت بشمارند، کارهای قشنگ کودکانه را به نحو احسن انجام دهند.
داریوش فرضیایی در بخش دیگری از این مصاحبه رادیویی گفت: واقعیتی است که بچه با گفتن کلمات و واکشنهای ساده و کودکانه مورد توجه قرار گرفته است و بزرگترها از این مسئله لذت میبرند. بزرگترها دیدهاند و گفتهاند که چه واکشن قشنگی است، از سادگی و صداقت این بچهها نباید اینگونه استفاده کرد.
انتهای پیام/