به گزارش گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران پویا ؛ چهل و سه سال پیش در قطعنامه شماره پنج دوازدهمین مجمع عمومی کمیته بینالمللی موزهها (ایکوم) که در مسکو برپا شد، روز 18 می برابر با 29 اردیبهشت به عنوان روز جهانی میراث فرهنگی و موزهها اعلام شد.
روزی که مقرر شد نمادی برای توجه بیشتر به آثار تاریخی و باستانی کشورها باشد تا از این طریق، دنیا محل مناسبتری برای یادآوری گذشته و پیشینه و تاریخچه محسوب شود.
نکته مهم در نامگذاری این روز به نام میراث فرهنگی، تلاش برای سالم نگه داشتن این عظمت بزرگ است. در کنار توجه فرهنگی به مقوله میراث فرهنگی و تأثیر آنها بر راه و روش زندگی آینده، سلامت فیزیکی و سختافزاری این اماکن، مهمترین دغدغه متولیان پاسداشت میراث تاریخی و فرهنگی هر کشور است و در همین شرایط است که دغدغه ایمنی اماکن تاریخی، قدیمی و باستانی به یکی از اصلیترین دغدغههای نهادهای مرتبط نظیر آتشنشانی تبدیل میشود.
دارا بودن مستندات و ساختمانهای تاریخی به تنهایی شرط کافی نیست و مهمتر از آن نگهداری و حفظ این آثار است که بتوانیم آنها را برای آیندگان نیز به یادگار بگذاریم تا آنها نیز از این پیشینه تاریخی بهرهمند شوند.
در بسیاری از کشورهای پیشرفته دنیا برنامههای خاصی برای حفظ این بخش ها دارند که مرور برخی از آنها خالی از لطف نیست.
موزهها و سازههای تاریخی و قدیمی بر اساس دستورالعملهای ایمنی مصوب، مجهز به آخرین سیستمهای اعلام و اطفاء اتوماتیک بوده و سیمکشیهای برق آن نقاط دائم کنترل میشود.
لوازم و وسایلی که در آنها چیده میشود دارای حداقل بار اشتعال است و اگر آن مکان موزه باشد، حتی گاهی در اطراف آثار خاص، پردههای مقاوم در برابر حرارت نصب میشود.
تمام ساختمان تحت کنترل دوربینها و سیستمهای مداربسته است و نگهبانان با کارکرد سیستمها آشنایی کامل دارند.
روی دیگر این ماجرا، عدم توجه برخی مالکان شخصی این سازههای تاریخی به وضعیت ایمنی است. موضوعی که به واسطه وجود سازههای پرتعداد تاریخی در شهرهای مختلف کشور تاریخیمان ایران، امری بدیهی و البته ایمنسازی آن لازم است.
بسیاری از ساختمانهای قدیمی و تاریخی به بهانههای مختلف از جمله داشتن مالک شخصی، نداشتن بودجه و در دست اقدام بودن به حال خود رها شده و هر لحظه ممکن است حادثهای آنها را از بین ببرد.
میدان حسنآباد تهران به عنوان یکی از زیباترین و قدیمیترین میادین پایتخت که از نظر زیبایی با بسیاری ابنیه تاریخی جهان برابری میکنند از همان جمله است؛ این میدان در چهار سال اخیر سه مرتبه دچار آتشسوزی گسترده شده که به لطف خدا هر بار هم با عملیات سریع آتشنشانان از خسارت جدی و تخریب آن جلوگیری شد.
این که بناهای تاریخی به بازاری برای انبار کردن کالا در بدترین شرایط ممکن و بدون رعایت اصول ایمنی تبدیل و با چیدمان غیراصولی اجناس و کالاهای سنگین، ایستایی ساختمان به مخاطره انداخته شود حاکی از بیتوجهی به اینگونه اماکن است.
وقتی به مکانی مانند حسنآباد توجهی نداشته باشیم چگونه به سایر اماکن تاریخی شهر رسیدگی میکنیم؟
بازار اصلی تهران هم شرایطی شبیه به حسنآباد دارد؛ بازاری با پذیرش میلیونی جمعیت در هر شبانهروز و البته ثبت شده به لحاظ تاریخی و ملی. محدودهای که اگر توجه ویژهای به ایمنسازی آن نشود، میتواند روزی به بحران جدی برای بازسازی تبدیل شود.
همین روند را باید در قبال بسیاری دیگر از اماکن تاریخی و قدیمی پایتخت بازبینی کرد. تهران، به عنوان پایتخت تاریخی ایران، صدها مکان تاریخی و قدیمی دارد که هر کدام به تنهایی قادرند شناسنامه یک شهر و حتی کشور باشند و به همین دلیل است که باید برای ایمنی هر کدام از آنها برنامهریزی جداگانه انجام داد.
در چند سال گذشته مدیریت شهری تهران، بررسی سلامت و ایمنی این اماکن را به عنوان یکی از اصلیترین برنامههای خود به اجرا گذاشته اما این مهم نیازمند مشارکت مردمی به عنوان ناظران شهری و البته صاحبان بسیاری از این املاک هم دارد.
حادثه، آخرین مرحله عدم رعایت اصول ایمنی است و فرجام هر بیاحتیاطی حادثه خواهد بود. یک مکان قبل از اینکه درگیر حادثه شود مجموعهای از بیاحتیاطی را به خود دیده و آتشسوزی و حادثه پایان کار است. در این مواقع نیروهای آتشنشانی در مرحله پایانی وارد عمل میشوند و برای جلوگیری از وقوع حادثه باید پیش از آن اقدام کرد.
بر این اساس؛ نهادهای نظارتی و بازرسی باید از هرگونه تغییر کاربریهای غیرمجاز بویژه در ابنیه تاریخی جلوگیری کنند.
هموطنان مسئولیتپذیر با مشاهده هرگونه تخلف در این زمینه مراتب را به بازرسان اطلاع دهند.
بناهای تاریخی متعلق به یک شهر و شهروندان آن است و همه ما باید در حفظ و نگهداری آنها تلاش کنیم و در نهایت اینکه مراقب باشیم که با کوتاهی در امور محوله با دستان خود شناسنامه خود را نسوزانیم و اجازه دهیم تا آیندگان، گذشته خود را تماشا کنند.
انتهای پیام/