به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم ، روزنامه فرامنطقهای "رای الیوم" در بخش سخن سردبیر نوشته است: سیطره نیروهای دولت وفاق لیبی، که از مشروعیت بینالمللی برخوردار و مورد حمایت ترکیه است، بر پایگاه نظامی الوطیه( واقع در 140 کیلومتری جنوب غرب طرابلس) در روز دوشنبه بدون مقاومت واقعی نیروهای مستقر در آن صورت گرفت. "مصطفی المجعی" سخنگوی نیروهای عملیات "برکان الغضب"، که به این پایگاه حمله کردند، گفت: "سیطره بعد از عقبنشینی آخرین جنگجویان باقیمانده تحت امر ژنرال حفتر در این پایگاه و بدون خونریزی صورت گرفت."
حال سوالی درباره دلایلی که پشت عدم دفاع از این پایگاه نظامی- هوایی لیبی قرار دارد، مطرح میشود؛ با توجه به اینکه این پایگاه تحت تدابیر شدید امنیتی است و در دهه چهل قرن گذشته توسط آمریکاییها در مساحتی بالغ بر 50 کیلومتر مربع احداث شد و مشتمل بر باند فرودگاه، انبار تسلیحات دارد و ظرفیت استقرار بیش از 7 هزار نظامی را دارد. آیا این عقبنشینی و تخلیه این پایگاه در پی توافق میان گروههای درگیر و یا در نتیجه ناامیدی ژنرال حفتر از امکان مقاومت و یا در نتیجه فروپاشی در صفوف نیروهای مستقر در آن انجام شده است؟
با توجه به نظر کارشناسان نظامی، احتمال عقبنشینی بدون مقاومت در نتیجه توافق قبلی و به دنبال میانجگیری بعید به نظر میرسد؛ چرا که نیروهای دولت الوفاق که بر این پایگاه تسلط یافته و دوربینهای شبکههای تلویزیونی در آن جولان میدهند، از وجود انبارهای تسلیحاتی که مملو از مهمات و تجهیزات جنگی است، خبر دادهاند و لذا، اگر عقبنشینی به دنبال توافق باشد پس میبایست پیشتر این انبارها و تجهیزات نظامی تخلیه میشدند.
مکتب دیگری نیز وجود دارد که میگوید برخی حامیان ژنرال حفتر، بهویژه روسیه و فرانسه، از برخی تصمیمات اخیر او، بهخصوص معرفی کردن خود به عنوان حاکم لیبی، لغو توافقنامه "صخیرات" و اختلافش با "عقیله صالح" رئیس پارلمان "طبرق"، ناراضی هستند. روسیه رسما از زبان وزیر خارجهاش "سرگئی لاوروف" مخالفت خود با این تصمیمات را اعلام و آن را محکوم کرده است، و فرانسه نیز چنین موضعی را اتخاذ کرده، در حالیکه حکومتهای مصر و امارات در این زمینه سکوت اختیار کردهاند.
این وضعیت "نارضایتی" از سوی همپیمانان و عدم شتابشان برای حمایت از ژنرال حفتر بعد از سقوط بخش اعظمی از شهرهای واقع در ساحل غربی، از طرابلس گرفته تا مرزهای تونس، در مقابل حمایت لجستیکی و نظامی "رجب طیب اردوغان" رئیسجمهوری ترکیه از دولت الوفاق، این نارضایتی را به وضوح نشان میدهد.
عامل دیگری که این فرضیه را تقویت میکند این است که کشورهای حامی ژنرال حفتر، مانند امارات، مصر، فرانسه، روسیه و عربستان سعودی، در مورد یک امر اساسی اتفاق نظر دارند و آن عدم اعزام هرگونه جنگجویی برای جنگیدن در لیبی، و این کشورها به ارسال تجهیزات نظامی و تامین مالی نیروهای مزدور سودانی و چادی اکتفا میکنند تا از وقوع تلفات انسانی در صفوف خود در صورت اعزام نظامیان اجتناب کنند.
در مقابل، رئیسجمهوری ترکیه تمامقد از دولت الوفاق حمایت و یک پل هوایی برای حمایت از آن با مدرنترین سلاح و تجهیزات جنگی و نیز پهپادها و سامانههای دفاع هوایی مدرن، ایجاد کرده است. همچنین طبق گفته یک منبع نظامی " بیطرف" لیبیایی، اردوغان 7 هزار جنگجوی گروههای اسلامی تندرو، از جمله سوریها، ترکمنها، چچنیها و اویغورها، و نیز مستشاران نظامی ترکیه را به لیبی اعزام کرده است. رئیسجمهوری ترکیه به تازگی از نزدیک بودن رسیدن "خبرهای خوب" از جبهههای درگیر لیبی خبر داد که این بشارتش روز دوشنبه با اعلام سقوط پایگاه الوطیه محقق شد.
سوال دیگری، که از اهمیت زیادی برخوردار است، مطرح میشود: بعد از این دستاورد بزرگ نیروهای دولت الوفاق، صحنه نظامی و سیاسی لیبی چگونه خواهد شد، و واکنش ژنرال حفتر و نیروهای حامی او به این شکست میدانی چگونه خواهد بود؟
چندین احتمال وجود دارد که به اختصار ذکر میکنیم:
نخست: نیروهای حامی ژنرال حفتر درباره احتمال بازپسگیری طرابلس، پایتخت به ناامیدی رسیده و تصمیم گرفتهاند از او، و لو به صورت موقت، حمایت نکنند و او را برای انعطافپذیر کردن در قبال پیشنهادهای کنفرانسهای مسکو و برلین درباره حل و فصل سیاسی، که آنها را رد کرده است، تحت فشار قرار دهند.
دوم: این کشورهای حامی احتیاط را کنار بگذارند و به صورت مستقیم در بحران لیبی دخالت و نیروهای زمینی، دریایی و هوایی به این کشور اعزام کنند یعنی تمام توان خود را برای ناکام گذاشتن "رقیب ترکیشان" در نبرد نظامی و تقویت دولت الوفاق بهکار بگیرند، که در این صورت ما در مقابل یک جنگ بزرگ منطقهای قرار میگیریم.
سوم: نیروهای ژنرل حتفر به پایگاههایشان در شرق عقبنشینی کنند و از بلندپروازیهایشان در سیطره بر پایتخت دست بردارند.
چهارم: مسئله تقسیم لیبی به سه اقلیم، یعنی طرابلس در غرب، برقه در شرق و فزان در جنوب، بار دیگر مطرح شود.
پنجم: آغاز مذاکرات جدید برای دستیابی به راهحلی مسالمتآمیز برای بحران لیبی، و توافقنامه سیاسی جدیدی، که جایگزین توافقنامه صخیرات شود و بر طرح عقیله صالح، رئیس پارلمان طبرق متمرکز شود که طبق اخبار درز یافته، بر تشکیل شورای ریاستی جدید متشکل از رئیسجمهور و دو معاون منتخب- به نمایندگی از سه اقلیم لیبی- و نیز معرفی کابینه مستقل و تشکیل کمیته مستقل برای تدوین قانون اساسی جدید تصریح میکند.
بازگشت به مذاکرات بر اساس طرح صالح که با برخی اصلاحات همراه باشد و نیز بازگشت به راهحل سیاسی طی روزها و هفتههای آینده را بعید نمیدانیم.
واکنش کشورهای حامی ژنرال حفتر به این دستاورد بزرگ در غرب لیبی و بهویژه سیطره بر پایگاه الوطیه، ماهیت تحرکات بعدی- مسالمتآمیز یا نظامی- را مشخص خواهد کرد و موضوع قابل توجه، سکوت این کشورها تا این لحظه است.
اردوغان در این ماراتن برنده شد و دولت الوفاق و حامیان آن این پیروزیشان را جشن میگیرند ولی، آیا این مدت جشنشان طول میکشید و تا ورود نیروهایشان به "ترهونه"، "سرت" و "بنی الولید" ادامه مییابد؟
پاسخ قطعی به این سوال نداریم، غافلگیریها پیشبینی شده هستند و السراج از پیروزی کامل سخن نگفته و بلکه از پیروزی در یک نبرد مهم سخن گفته است.
انتهای پیام/