به گزارش خبرگزاری تسنیم، صدور رای فیفا علیه باشگاه پرسپولیس در پرونده گابریل کالدرون قابل پیشبینی بود. درست مانند تمام پروندههای شکایتی مطرح شده در فیفا علیه ایران که بازندهای جز باشگاههای ایرانی یا فدراسیون فوتبال کشورمان نداشته است. قراردادهای نامناسب و پیش از آن عدم تعهد به قراردادها، مهمترین عاملی بوده که فوتبال ایران را به بازندهای بزرگ در پروندههای مالی تبدیل کرده است.
پرسپولیس و استقلال در این سالها همیشه جزو باشگاههایی بودهاند که بیشترین پروندههای مالی را در فیفا داشتهاند. شاید اغراق نباشد اگر بگوییم پروندههای مالی این دو باشگاه در فیفا به اندازه تمام پروندههای ارجاعی به این نهاد بین المللی است. هر بار این پروندهها با امضای مدیری جدید به فیفا میرود و شاید مدیری در استقلال و پرسپولیس نبوده که قرارداد بازیکن یا مربی خارجی امضا کند و این قراردادها به فیفا نرود.
استقلالیها یک روز با پرونده پروپیچ درگیر هستند و روز دیگر ماجرای بویان به میان میآید. قصه پر غصه وینفرد شفر هم سر دراز دارد که مدیران وقت باشگاه استقلال یعنی امیرحسین فتحی و علی خطیر از فسخ بدون غرامت آن صحبت میکردند، اما مشخص شد که باشگاه استقلال باید به این مربی 550 هزار دلار غرامت بدهد.
در پرسپولیس هم که تا دلتان بخواهد از این پروندههای رنگارنگ وجود دارد. از محمد رویانیان که مسئول پرونده عجیب ژوزه مانوئل بود تا مدیرانی چون علیاکبر طاهری، حمیدرضا گرشاسبی، ایرج عرب و محمدحسین انصاریفرد که در یک سلسله مدیریت 5 ساله پروندههای گولچ، بودیمیر، برانکو، کالدرون و... را روی دوش مدیران بعدی انداختند.
در تمام این سالها، مدیران زیادی در استقلال و پرسپولیس از این دست اتفاقات را رقم زده و چون هر بار هر کدامشان تاوان مدیران قبلی را پس دادهاند، هیچ کدام پاسخگوی اعمالشان نبودهاند. دولتی بودن این دو باشگاه و هزینه از بیت المال نیز عامل دیگری بوده که هیچ وقت کسی این مدیران را بازخواست نکند، اما آیا لزومی به بازخواست و حتی محاکمه برخی از این مدیران نبوده است؟ چرا وزرای ورزش و جوانان در تمام این سالها مدیرانی را که برای استقلال و پرسپولیس انتخاب کردند، بازخواست نکردند؟ چرا نهادهای بالادستی، مدیران وزارت ورزش که این افراد را برای مدیریت پرسپولیس و استقلال انتخاب کردهاند را بازخواست نکردند؟ چرا هیچ کدام از مدیران متخلف در قبال اعمال خود پای میز محاکمه نرفتند تا درس عبرتی برای بعدیها باشد؟ میز مدیریتی این دو باشگاه در تمام این سالها فقط سکوی پرتابی برای به شهرت رسیدن برخی از این مدیران بود و از نظر ساختاری، کمترین موفقیت را در این دو باشگاه شاهد بودیم.
قابل کتمان نیست که موفقیتهای پنج سال اخیر پرسپولیس هم عاملی به نام برانکو ایوانکویچ داشت که علاوه بر مسائل فنی، مدیریت تیمش را هم به عهده داشت. با این حال، حتی این مربی نیز با وجود کسب نتایج مناسب و حتی درآمدزایی برای باشگاه با رسیدن به فینال لیگ قهرمانان آسیا و جذب شدن اسپانسرهای زیاد به دلیل موفقیتهای دامنهدار پرسپولیس، پس از جدایی نتوانست دستمزدش را دریافت کند و مجبور به شکایت شد. یعنی حتی عامل موفقیت پرسپولیسیها نیز با شکایت از این باشگاه به دنبال پولش است و اینجا باید از مدیران سوال کرد که پولهای ورودی به باشگاه پرسپولیس کجا و چگونه هزینه شد که حالا باشگاه در این همه پرونده مالی محکوم شده است؟ حالا که پرسپولیس در پرونده بودیمیر، برانکو و دستیارانش و کالدرون و دستیارانش حدود 2.5 میلیون دلار محکوم شدهاند، آیا نباید تمام مدیران مرتبط با این جریان محکوم شوند؟
مهدی علینژاد، معاون توسعه ورزش قهرمانی و حرفهای وزارت ورزش و جوانان چندی پیش گفته بود که برای برخی از مدیران استقلال و پرسپولیس پرونده قضایی تشکیل شده و شاید بهتر باشد که محاکمه این مدیران با سرعت بیشتری انجام شود. مدیرانی که حالا پرسپولیس را حدود 55 میلیارد تومان محکوم کردهاند و در نهایت نیز این پول از بیت المال پرداخت خواهد شد. یعنی از جیب مردمی که این روزها در شرایط سخت اقتصادی کشور، حتی معیشتشان به خطر افتاده و تحت فشار شدید اقتصادی زندگی میگذارنند و مدیران متخلف، راحت و بیخیال به زندگیشان ادامه میدهند.
انتهای پیام/