به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، حجتالاسلام عالی در یک سخنرانی در مسجد حجت تهران با تصریح بر اینکه از روایات ما بر میآید که عنایات و رحمت خدا به واسطۀ خوبان عالم نازل میشود،گفت: اگر خداوند بخواهد بدها و فساق را نگاه کند، باید عذاب بیاید. امام صادق (ع) در روایتی فرمود «إنَّ اللّهَ یَدفَعُ بِمَن یُصَلِّی مِن شیعَتِنا عَمَّن لا یُصَلِّی مِن شِیعَتِنا؛ خداوند به برکت وجود شیعیان نمازگزار ما، عذاب را از شیعیانى که نماز نمىخوانند دفع مىکند.» بعد میفرمایند اگر همگی در ترک نماز تجمیع کنند، همگی نابود میشدند «و لو أجمَعُوا على تَرکِ الصلاةِ لَهَلَوا.» بعد همین مورد را دربارۀ زکات بیان کرده، میفرماید خداوند به برکت وجود شیعیان زکاتپرداز ما [عذاب را] از شیعیانى که زکات نمىدهند دور مىگرداند··· و این است معناى سخن خداوند عزّ و جلّ که: «اگر خداوند برخى از مردم را به وسیله برخى دیگر دفع نمىکرد، قطعاً زمین تباه میکردید.» و إنَّ اللّه َ لَیَدفَعُ بمَن یُزَکِّی مِن شیعَتِنا عَمَّن لا یُزَکِّی ··· و هو قولُ اللّه ِ عَزَّ و جلَّ «و لَو لا دَفعُ اللّه ِ الناسَ بَعضَهُم بِبَعضٍ لَفَسَدَتِ الأَرضُ» .
وی با اشاره به اینکه اقوامی که در گذشته دچار عذاب میشدند، به واسطۀ فسق عمومی بود، گفت: درست است که بدیهایی میبینیم، به خصوص گاهی به گونهای سیاهنمایی میشود که گویی همه فاسد شدند. اگر اینچنین بود همه عذاب میشدند. اگر در جایی بدی زیادی وجود دارد، اما عذاب خدا نازل نشده، خوبانی در آن جامعه هستند که نمونه ندارند. در جامعۀ بیمار فساد و شرارت است. جامعهای به آن حد برسد که اکثریت دچار فسق و فسادند، منهدم میشود.
حجتالاسلام عالی افزود: شاید سؤال کنید که در زمانِ مثلاً ناصرالدین شاه وضعیت اسفناکی داشتیم؛ اما باید گفت آن زمان هم خوبان جامعۀ ما کم نبودند. عالم بزرگواری مثل میرزای شیرازی کسی بود که وقتی ایران با انگلستان قرارداد ننگینی امضاء کرد و طی آن، توتون و تنباکو در انحصار یک کمپانی انگلیسی در میآمد، فتوای تحریم آنها را صادر کرد. این فتوا به گونهای تأثیر داشت که شکستن قلیان تا داخل دربار شاه کشیده شد؛ آن شرکت هم به مرور ورشکسته شد. در آن زمان هم جامعۀ ما افراد مذهبی داشتند. بنابراین صدقهسر خوبان جامعه در هر دوران برپاست.
وی در بخشی دیگر از سخنان خود در اهمیت صبر در بلا گفت: امام صادق علیهالسلام در روایتی فرمود برخی دچار بلا میشوند، اما کفر نمیگویند؛ یعنی در اوج بلا با خدا درگیر نمیشوند، به فلک و ملک اهانت نمیکنند. به قول خداوند در قرآن، در سختیها و مصیبتها سخنشان این است «الَّذینَ إِذا أَصابَتْهُمْ مُصیبَةٌ قالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُون؛ کسانى که چون مصیبتى به آنان برسد، مىگویند: «ما از آنِ خداییم، و به سوى او باز مىگردیم.» این عده چه ثمرهای نصیبشان میشود؟ «أُولئِکَ عَلَیْهِمْ صَلَواتٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَ رَحْمَةٌ وَ أُولئِکَ هُمُ الْمُهْتَدُون؛ بر ایشان درودها و رحمتى از پروردگارشان [باد] و راهیافتگان [هم] خود ایشاناند.» وقتی خداوند بر کسی صلوات جریان میدهد، ظلمتهای او را برطرف میکند و نورانیت میدهد. آلودگیهای فرد را پاک میکند.
انتهایپیام/