به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم؛ موج ساخت و گسترش تولید خودروهای برقی در جهان مانند یک سونامی، صنعت خودروسازی را تحت تأثیر قرار دادهاست و هر روز شاهد اخبار تازه از تولیدات خودروهای برقی در جهان هستیم.
یک روز شرکت "تسلا" از خودروی سایبر تراک خود رونمایی میکند و روز دیگر خبر از خودروهای ارزان قیمت برقی با مبلغ 25 هزار دلار به گوش میرسد.
خودروی سایبرتراکی که با 40 هزار دلار امکان پیمایش مسیر 800 کیلومتری را دارد و شتاب صفر تا 100 آن کمتر از 3 ثانیه است؛ در کنار آن خودروی برقی شرکت Aspark ژاپن میتواند در یک ثانیه و 72 صدم ثانیه از صفر به سرعت 100 کیلومتر بر ساعت برسد که تاکنون هیچ خودرویی به این سرعت نرسیده است.
این خودرو با شتاب بالایی که دارد میتواند به سرعت 400 کیلومتر بر ساعت برسد. زمان رسیدن به سرعت 300 کیلومتر بر ساعت برای این خودرو در حدود 100 ثانیه است.
اما جایگاه ایران در زمینه ساخت خودروهای برقی کجاست؟
لزوم ورود به صنعت خودروسازی برقی نیاز به توضیح ندارد و مزایای ساخت این خودروها بر کسی پوشیده نیست؛ جایگزین کردن اتومبیلهای برقی بهجای خودروهای بنزینسوز در حفظ محیط زیست، تاثیر بسیار مثبتی دارد. با گذشت زمان و کاهش ذخایر سوختهای فسیلی هزینه استفاده از خودروهای فسیلی دیگر مقرون به صرفه نخواهد بود.
در مقابل هزینه شارژ وسایل نقلیه برقی، بسیار کمتر است و محدودیتی هم از لحاظ میزان مصرف ندارد. آلودگی هوا هم با استفاده از خودروهای برقی به شدت کاهش خواهد یافت، معضلی که این روزها به شدت گریبانگیر شهرهای صنعتی و حتی غیر صنعتی کشور شده است همچنین بیشتر قطعات ماشینهای بنزینی، مصرفی هستند و نیاز به تعمیر و تعویض مرتب دارند اما موتور و سیستم خودروهای برقی عمر طولانیتری داشته و در برابر فرسودگی، مقاومتر هستند.
اما چرا این صنعت هنوز در کشورمان رونق ندارد؟ شاید یکی از دلایل آن این است که خودروسازهای داخلی در فضای انحصاری مشغول فروش خودرهای خود هستند و رقیبی ندارند که به واسطه آن مجبور به روی آوردن به تکنولوژییهای پیشرفته باشند. پس چه نیازی برای سرمایهگذاری بر روی تکنولوژیهای پیشرفته حوزه خودرو خواهند داشت و چرا باید اقدام به تولید خودروی برقی کنند؛ حتما ماجرای خودروی برقی جمشید آرین را به یاد میآورید و سرانجامی که نصیبش شد. با تمام حواشی که در آن ماجرا مستتر بود، آیا امکان استفاده از ایدههایش نبود و حتما باید در استرالیا نمونهسازی انجام میشد.
بعد از گذشت سالها از توسعه صنعت خودروسازی برقی در جهان تازه در شهریور ماه امسال اخباری مبنی بر همکاری خودروسازان با شرکتهای تخصصی مانند مپنا برای ساخت خودروی برقی به گوش رسیده است. مسئولان این شرکتها هم از تصویب سند و نقشه راه برای تولید خودروی برقی خبر دادهاند. این اتفاقات در حالی روی میدهد که در سال 2016، حدود 80 میلیون خودروی برقی و از سال 2010 تا کنون 400 میلیون خودروی برقی در سراسر دنیا فروخته شده است، به طور حتم خودروهای تولید شده بیشتر از این عددهاست.
اما رواج و رونق ساخت خودروی برقی نیاز به ایجاد یک اکوسیستم فراگیر دارد و تنها به ساخت و تولید این خودروها محدود نمیشود. زمان طولانی شارژ این خودروها جزو معایب آنهاست و باید مراکز شارژ این خودروها گسترش پیدا کند. در همین راستا ستاد توسعه فناوریهای فضایی و حملونقل پیشرفته معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری برای تولید و ایجاد این اکوسیستم فعالیتهایی را آغاز کرده است. با شدت گرفتن دوباره آلودگی هوا در کلانشهرها ساخت، تولید و رونق این خودروها دوباره بالا گرفته و بین نهادهای مرتبط جدیتر شده است.
پرداخت به حوزه حمل و نقل برقی تاکنون در حوزه موتورسیکلت رایج شده و بخشی از این رواج در سایه واردات و همکاری نهادهای دولتی مانند شهرداریها، به خصوص شهرداری تهران بوده است اما این رونق و رواج را در حوزه خودرو شاهد نبودهایم.
تلاشهای مقدماتی در این حوزه را میتوان به تولید «خودروی تارا برقی» با همکاری گروه صنعتی ایران خودرو و همچنین تولید اتوبوس برقی با همکاری شرکت مانا و زرین خودرو، محدود کرد همچنین در همکاری ستاد توسعه فناوریهای فضایی و حملونقل پیشرفته معاونت علمی با شرکتهای نما موتور و نیرو محرکه تولید موتورسیکلت برقی هم رواج پیدا کرد. به دلیل تأثیر بالای موتورسیکلتها و اتوبوسها بر آلودگی هوا بیشترین تمرکز مراکز علمی مرتبط با حوزه حمل و نقل هم تولید موتورسیکلت و اتوبوس برقی بوده است.
در کنار طرحهای مطرح شده برای تولید خودروی برقی؛ تولید خودرو اکسیژن با راهبری ستاد توسعه فناوریهای فضایی و حملونقل پیشرفته معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری و با کمک شرکت خودروسازی جنوب بیش از پیش تحت پیگیری قرار گرفته است. این خودرو 80 درصد داخلیسازی شده است و به زودی به تولید انبوه میرسد. نرمافزار و سیستم باتری آن کاملا بومی و توسط مهندسان ایرانی طراحی و تولید شده است.
خودرو اکسیژن قابلیت پیمودن 220 کیلومتر با هر نوبت شارژ را دارد و سرعت آن به 85 کیلومتر در ساعت میرسد که بر اساس سفارش، امکان افزایش پیمایش با هر بار شارژ تا 300 کیلومتر و حداکثر سرعت 110 کیلومتر در ساعت وجود دارد. هر باطری عمری به اندازه 3 هزار سیکل شارژ دارد یعنی باطری هر خودرو باید بعد از هشت سال تعویض شود.
قیمت تمام شده محصول برای شرکت با در نظر گرفتن همه هزینههای قطعات و غیره برای هر دستگاه خودرو الکتریکی 8 هزار و 500 دلار تعیین شده است که در حال حاضر یکی از پایینترین قیمتها برای خودروهای برقی است که تجاریسازی خواهد شد. این خودرو نخستین نمونه ایرانی در بازار داخلی است که تجاریسازی خواهد شد.
انتهای پیام/