به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، از موضوعاتی که خداوند در آیات قرآن به آن پرداخته است، نحوۀ تعامل با کافران به ویژه مستکبران است. خداوند در این دست آیات، مؤمنان را دعوت میکند تا در قبال کافران تعاملشان به صورت محتاطانه و گاهی بدبینانه باشد و در قبال مستکبران از هر نوع تعاملی مثل مذاکره و معاهده پرهیز کنند؛ همچنان که در آیاتی از قرآن اشاره دارد گروهی از اهل کفر هستند که بر عهد و پیمان خویش باقی نمیمانند و هربار که با آنها پیمان بسته میشود، نقض عهد میکنند و بر عهد خویش پابرجا نیستند آنجا که فرمود: «یَنقُضُونَ عَهْدَهُمْ فِی کُلِّ مَرَّةٍ؛ هربار نقض عهد میکنند.» (انفال 56)
در قبال دشمنان خدا نیز به جایز نبودن دوستی با آنها اشاره کرده، میفرماید «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا عَدُوِّی وَ عَدُوَّکُمْ أَوْلِیاءَ ...» یعنی اى اهل ایمان، دشمنان من و دشمنان خودتان را دوستان خود نگیرید.» یعنی آنها فقط دشمنان خدا هستند که با شما نیز عداوت و دشمنی دارند، با این حال چگونه دست دوستی به سوی آنها دراز میکنید؟! و بعد میفرماید «تُلْقُونَ إِلَیْهِمْ بِالْمَوَدَّةِ وَ قَدْ کَفَرُوا بِما جاءَکُمْ مِنَ الْحَق؛ شما با آنان اظهار دوستى مىکنید، در حالى که آنان به طور یقین به آنچه از حق براى شما آمده کافرند.» آنها هم در عقیده با شما مخالفاند، و هم عملاً به مبارزه برخاستهاند و کاری را که بزرگترین افتخار شما است، یعنی ایمان به پروردگار، برای شما بزرگترین جرم و گناه شمردهاند.
در جمعبندی این آیات میتوان نتیجه گرفت:
1- جامعه ایمانى حق ندارد با دشمنان خدا، رابطه دوستانه و صمیمانه داشته باشد. «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا عَدُوِّی وَ عَدُوَّکُمْ أَوْلِیاءَ».
2- ایمان به خداوند با برقرارى پیوند دوستى با دشمن خدا سازگار نیست.
3ـ گرچه کفّار دشمن ما هستند، اما دلیل اصلى متارکه ما با آنان، دشمنى آنها با خداست. کلمهى «عَدُوِّی» قبل از «عَدُوَّکُمْ» آمده است.
4- القاى مودّت و ابراز دوستى با دشمنان، جرأت آنان را در برابر مؤمنان و گستاخی آنان را بیشتر مىکند. «تُلْقُونَ إِلَیْهِمْ بِالْمَوَدَّةِ وَ قَدْ کَفَرُوا بِما جاءَکُمْ مِنَ الْحَقِّ».
5ـ کفّار تنها در عقیده مخالف شما نیستند، بلکه کمر به حذف شما بستهاند. کَفَرُوا ... یُخْرِجُونَ الرَّسُولَ وَ إِیَّاکُمْ.
منابع: تفسیر «نور» حجت الاسلام قرائتی
انتهایپیام/