به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، هجدهمین جشنواره بینالمللی تئاتر مقاومت برگزار شد. این جشنواره کار خود را با اجرای بخشِ بینالمللِ اول و در طول پیادهرویِ اربعین حسینی در عراق آغاز کرد. همچنین بخشِ تئاترهای خیابانیِ این جشنواره از 26 تا 29 مهر 1401 در یزد برگزار شد.
یکی از رویدادهای مهمِ بخشِ خیابانی، برگزاریِ مسترکلاسهایی بود که با حضور پیشکسوتانِ عرصهی تئاتر انجام شد. سیاوش طهمورث پیشکسوتِ عرصه تئاتر، سینما و تلویزیون، یکی از داورانِ بخشِ خیابانیِ جشنواره تئاتر مقاومت بود.
طهمورث در روزهای برگزاری این جشنواره در یزد، یک مسترکلاسِ بازیگری برای هنرمندانِ حاضر در این رویداد و هنرمندانِ یزدی برگزار کرد. مسترکلاسی که به گواهِ حاضران، بسیار پربار بود و نکات بسیاری برای بازیگرانِ نوجوان و جوان داشت.
سیاوش طهمورث کلاس خود را با طرح این پرسش که فلسفه چیست، آغاز کرد. او فلسفه را با این جمله تعریف کرد؛ «چرایی ساختار وجودی هر چیزی.» پس از آن به سراغِ روانشناسی رفت و آن را هم اینگونه تعریف کرد که؛ «روانشناسی چرایی ساختار وجود روانی هر چیزی است.»
طهمورث به حاضران در این کلاس تاکید کرد؛ «شما باید به عنوان بازیگر و کارگردان با فلسفه و روانشناسی آشنا باشید. باید در این دو زمینه مطالعه داشته باشید. کتابهای زیادی درباره فلسفه و روانشناسی هست که باید آنها را بخوانید.»
بخشهایی از سخنان بیان شده از سوی سیاوش تهمورس در کارگاه بازیگری را در ادامه میخوانید:
برخی بازیگری را برای شهرت و پول میخواهند. این عزیزان در کارشان موفق نیستند. شاید بپرسید چرا؟ چون اینها «چرایی ساختار وجود بازیگری» را نشناختهاند. و البته که شاید چراییِ ساختار وجود آن شخص برای چیز دیگری است. شاید آن شخص منشی یا مهندس یا دکتر یا بنای خوبی بشود.
دلیل ساختار وجودی در اجتماع بسیار اهمیت دارد. انوع آب و هوا و منطقه جغرافیایی در تاثیرات اجتماعی بر شخص موثر است. در نخستین گام هنرمند عاشق و در گام بعدی نسبت به جامعه بشری متعهد میشود.
هنرپیشه، بازیگر و هنرمند؛ این سه عنوان تعاریف متفاوتی دارند. با ارزشترین انسانها هنرمندان هستند. چرا که همیشه به فکر دیگران هستند. خودشان را فراموش میکنند. نمایش و تئاتر هم با هم تفاوت دارند.
نمایش اتفاقی است که روی صحنه رخ میدهد و تماشاگر هم با فاصله فقط نظارهگر است. در تئاتر اما اتصال میان بازیگر و تماشاگران ایجاد میشود. تئاتر را بازیگر بازی میکند.
بازیگر هرگز معتاد نمیشود و سراغ تریاک و هروئین و کوفت و زهرمار نمیرود. چون روی صحنه تمام وجود خودش را برای بازی میگذارد و نهایت لذت را میبرد. وقتی به معنای واقعی بازیگر شدید، باید رفتار اجتماعی شما با معظلات و آدمهای اجتماعی و برخورد با مسائل اجتماعی درست باشد تا هنرمند شوید.
در عرصهی هنر در ایران، کسانی بودند که میشد به معنای واقعی آنها را هنرمند نامید.
سیاوش طهمورث در این کارگاه تاکید کرد که ما در این یک جلسه فقط برخی نکاتِ کلی را بیان کردیم و فرصتِ ورود به تمرینهای عملی و حرکتی را نداریم.
انتهای پیام/