به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، همزمان با تداوم جنایات اسراییل در غزه، برخی از دانشگاهیان و تحلیلگران ترکیه، سراغ زمینه های تاریخی جنایات اسراییل رفته و به دنبال پاسخی برای این سوال هستند: چرا نمی توان خشن بودن عملیات 7 اکتبر را زیر سوال برد؟ چرا حق با فلسطینیان است و اسراییل، عادی سازی و مبتذل کردن شر و خشونت را به یک مشی و منش ماندگار تبدیل کرده است؟
طاها اُزخان مدیر پژوهش ها در «انستیتوی مطالعاتی آنکارا» از دانشگاهیانی است که در این مورد قلم زده است.
طاها اُزخان که قبلاً در دوران نخست وزیری اردوغان مشاور او بوده و به نمایندگی از مردم مالاتیا به پارلمان ترکیه راه یافته، تحصیلات خود را در انگلیس و آمریکا به پایان رسانده و هم اکنون، گرداننده اصلی پژوهش های انستیتوی مطالعاتی آنکارا است.
صحنه غزه را به درستی تحلیل کنیم
اگر در یک زمینه تاریخی و سیاسی روشن به مساله فلسطین بنگریم، به وضوح می بینیم که حمله 7 اکتبر علیه اسراییل با تمام ابعاد آن، به هیچ وجه با اشغالگری و جنایات اسراییل قابل مقایسه نیست.
ممکن است برخی ها بگویند که چرا فلسطینیان، دست به چنین اقدامی زدند. اما چندین دهه اشغال اسرائیل و اقدامات وحشیانه علیه فلسطینی ها، حقیقتی تلخ است که با هیچ عملیات و وضعیت دیگری قابل مقایسه نخواهد بود.
همین حالا هم به وضوح می بینم که اسراییل به مدت دو هفته، در غزه، کشتار و قتل عامی را به نمایش گذاشته که خوی ددمنشانه و جنایتکارانه را به روشنی نشان می دهد.
بر اساس منطق «ابتذال شر» که توسط آرنت در حین تماشای محاکمه کارل آدولف آیشمن، مقام مهم نازی در اورشلیم، مورد توجه قرار گرفت، عادی سازی جنایت به انگیزه اصلی اسرائیل تبدیل شده است.
در این «عادی بودن»، جملات «اخلاقی یا ژئوپلیتیکی» که در مورد مسئله اسرائیل و فلسطین گفته می شود، اعتباری ندارند و به هیچ وجه نمی توان از کنار جنایات اسراییل گذشت.
عملیات 7 اکتبر نشان دهنده یک شکست و شاید تغییر قابل توجه در روند اشغال فلسطین توسط اسرائیل از سال 1973 است. امکان ندارد که 7 اکتبر صرفاً هدف نظامی داشته باشد. زیرا عدم تقارن قدرت نظامی بین اسرائیل و حماس نیازی به توضیح ندارد.
به همین ترتیب، نمی توان در مورد پیش بینی میزان خشونت در واکنش خونین اسرائیل به حمله 7 اکتبر، تردید کرد. زیرا سادهترین گواه این است که وحشیگری اشغالگرانه دهه ها ادامه داشته و متعصب ترین و نژادپرستانه ترین رهبری تاریخ اسرائیل در تلآویو در جریان است.
عادی سازی با نادیده گرفتن فلسطینی ها
روندی که در سالهای اخیر انجام شده، نادیده گرفتن مسئله فلسطین از نظر انسانی و سیاسی بوده است. در بطن سیاست عادی سازی روابط با اسرائیل در غیاب فلسطینی ها و بدون مشورت با آنان، عملاً نادیده گرفتن فلسطین و فلسطینی ها قرار داشت.
این پروژه ای بود برای رسمی کردن عادی سازی نظم اشغالگری که کشورهای عربی خلیج فارس به دنبال آن بودند. با این حال، عملیات 7 اکتبر این توهم را از بین برد که رسیدن به نقطه نهایی در مسئله فلسطین بدون حضور فلسطینی ها نیز ممکن است!
گفتمان رسانه های جریان اصلی به سرعت مقایسه های ناشیانه ای را بین 7 اکتبر و 11 سپتامبر انجام داد. این مقایسهها تنها با تمرکز بر خود حمله انجام شد و فجایع ناشی از سیاستهای آمریکا پس از 11 سپتامبر را نادیده گرفت.
بحث در مورد شکاف های امنیتی و اطلاعاتی در مورد نقطه ضعف اطلاعاتی ادامه یافت که به طور غیرمستقیم بر بی عیب و نقص بودن اسرائیل تاکید می کند، فلسطینی ها را نادیده می گیرد و این واقعیت را فراموش می کند که مظلومان به شیوه ای خلاقانه مقاومت خواهند کرد.
7 اکتبر همان طور که وقایع هفته گذشته نشان داد، تجربه خاص فلسطینی ها بود. مردمی که در نیم قرن اخیر بارها رویدادهای مشابهی را تحت حملات اسراییل تجربه کردند. رویکردی که می خواهد نشان دهد که 7 اکتبر یک حمله غیرمنتظره است، اساساً مبتنی بر عدم تقارن قدرت عظیم بین فلسطینیها و اسرائیل، حمایت باورنکردنی از تل آویو در سطح جهانی، تبعید میلیونها فلسطینی از سرزمینشان است.
مردم فلسطین، آنها بارها و بارها توسط دولتهای عربی سرگردان مانده اند اما تسلیم نشده اند. حتی پس از مذاکرات اسلو و تداوم اشغال در 30 سال گذشته و تبدیل شدن اسراییل به یک دولت متعصب تمام عیار آپارتاید، فلسطینیان باز هم انگیزه مبارزه دارند.
اساساً هیچ انگیزه، حمایت یا سازمانی نمی توانست از خود اسراییل اثرگذارتر باشد! آری انگیزه اصلی برای عملیات 7 اکتبر جنایات و اشغالگری خود اسراییل بود و نه چیزی دیگر.
برای اسرائیل، انکار فلسطینی ها، محدود به یک شعار ساده و لفاظی نیست. نادیده گرفتن فلسطینی ها برای رژیم آپارتاید، یک بنیاد فکری و یک رسم انکار روزانه است که بیانگر سطح معینی از آرمان دینی آنها و در واقع بی اعتنایی کامل به وجود ملت فلسطین است.
لذا تا زمانی که اسرائیل با موجودیت فلسطینی ها کنار نیاید و به رسمیت شناختن سیاسی را اعلام نکند، هیچ راه حل سیاسی برای بحران جاری وجود نخواهد داشت. آنچه ما در اینجا درباره آن صحبت می کنیم، بحران پذیرش وجود خود فلسطینی ها قبل از تشکیل کشور فلسطین یا راه حل سیاسی است. به ویژه، دولت کنونی اسرائیل، به عنوان نمونه ای استثنایی از تاریخ نژادپرستی، دولتی است که حتی در سطح حقوق حداقلی، با موجودیت فلسطینی ها مشکل دارد، چه رسد به اینکه در مورد مسئله فلسطین صحبت کند.
در طول سالها، اسرائیل با سیاستهای خود که حق «موجودیت» فلسطین را رد میکند، بحران وجودی ایجاد کرده که امروز نمیتواند از آن خارج شود. اسرائیل هیچ چشم اندازی برای پایان دادن به اشغال ندارد.
برعکس، اشغال را به یک آرمان دینی می داند و طرفدار راه حل دو کشوری نیست. او حتی نمی تواند راه حل تک دولتی را تصور کند. حتی حداقل مسئولیت های یک قدرت اشغالگر را که در حقوق بین الملل تعریف شده، بر عهده نمی گیرد.
گذشته از صدها میلیون جمعیت عرب و مسلمان در اطراف آن، جمعیت فلسطینیان در خاورمیانه که اسرائیل تصور می کند روزی وجود نخواهد داشت، از جمعیت اسرائیل بیشتر است. او انتظار دارد که فلسطینیها از بین بروند، هرچند که جمعیت یهودیان تقریباً نصف فلسطینیهایی است که در 70 سال گذشته به کشورهای منطقه تبعید شدهاند! الهیات اشغالگری، اولین دلیلی است که استعمار فلسطین را به عنوان طولانی ترین اشغال دوران مدرن، ادامه داده است. دلیل بعدی، حمایت بی قید و شرط آمریکا و اروپا از اسرائیل است.
نمی توان انکار کرد که چشم انداز فعلی تاریک و دلسرد کننده است. با این وجود، در فضایی که این جو بدبینانه حاکم است، 7 اکتبر می تواند به معنای نقطه عطف مهمی در بن بست فلسطینی ها و ژئوپلیتیک منطقه ای و بازنشانی نظم منطقه ای موثر باشد.
اگرچه مشکلاتی که فلسطینی ها برای چندین دهه متحمل شده اند در آینده نزدیک پایان نخواهد یافت، اما ممکن است پتانسیل برای دوره جدیدی پس از 7 اکتبر وجود داشته باشد.
آنها حضور خود را به تمام دنیا از جمله اسرائیل، آمریکا و کشورهای منطقه نشان دادند. اسرائیل و گروه های فلسطینی برای جلوگیری از تداوم تلفات غم انگیز غیرنظامیان در غزه و احیای امیدها برای راه حل، به یک دیدگاه سیاسی ملی و رهبری جدید نیاز دارند.
بنابراین، تقلیل 7 اکتبر به مسئله غزه، کمک های بشردوستانه، تبادل اسرا، توافقنامه امنیتی شکننده با اسرائیل یا تصمیمات موقت و دستاوردهای کشورهای منطقه، اشتباه بزرگی است. تا زمانی که پاسخی داده نشود که بعد از 7 اکتبر چه بلایی سر موجودیت سیاسی فلسطینی ها خواهد آمد، این دور باطل ادامه خواهد داشت.
انتهای پیام/