به گزارش خبرگزاری تسنیم، محمدرضا جوان آراسته نویسنده و کارشناس فرهنگی در کانال شخصی خود با محوریت «کارکرد رسانه در واقعه عاشورا» نوشت:
رسانههای بنیامیه، در طول هفتههای گذشته، طوری فضای فرهنگی سیاسی شهر را سامان داده بودند که هیچ کس دیگر حرفی از نامههایی که نوشته بود به میان نمیآورد. بخشی از پروژه رسانهای بنیامیه این بود که مردم باید مساله نامهها را فراموش کنند. حر، شخصیت کمی نبود، آدم گوشهگیری نبود، فرمانده ارشد نظامی بود و یکی از چهرههای شاخص شهر، با این حال، حر خبر نداشت که بعضی از همسایههایش برای امام نامه نوشتهاند. 12 هزار نفر آدم بودند که در کوچه و بازار و مسجد و مکتب شهر کوفه بین باقی مردم راه میرفتند، اما هیچ کدام به روی خودشان نمیآوردند که نامهای در کار بوده و پیامی به امام دادهاند.
رسانههای بنیامیه طوری «ما بیشماریم» را در ذهن اهالی کوفه فرو کرده بودند که همه نامهنویسها تصور میکردند در شهر تک افتادهاند. به نظرشان میآمده کسی شبیهشان در شهر نیست. رسانههای بنیامیه طوری جو شهر را در دست گرفته بودند که همه فکر میکردند «مردم» همه با یزید هستند و یک «اقلیت محض» برای امام دعوتنامه فرستادهاند. یک لحظه تصور کنید، اگر یک روز در کوفه، قرار میشد سر ساعت مشخصی، تمام آنها که پای نامهای برای امام را امضا کردهاند با پیشانیبندی مثلاً سرخ بیرون بیایند، شهر چطور میشد؟ شهر یکباره رنگ سرخ به خودش میگرفت. یکباره معلوم میشد «مردم» همه انگار در جبههای همسو با امام هستند.
من یقین دارم اگر حادثهای یا موقعیتی وحدتبخش در کوفه رقم میخورد و فرصت ابراز نظر بین یاران امام پیش میآمد، همه ایستگاههای مترو کوفه پر میشد از بچه مذهبیها و خیابانهای شهر پر میشد از راهپیماییکنندههایی حزباللهی. خود مردم هم البته حتماً تعجب میکردند که ما تا امروز کجای شهر بودیم. 12 هزار نفر عدد کمی نیست، اینها سلیقههایی متفاوت داشتند، گاهی حتی رویکردهای سیاسی و سویههای مذهبیشان هم عین هم نبود، اما کلمه مشترکشان «امام» بود. رسانههای بنیامیه همین کلمه مشترک را پنهان کرده بودند، نقطه وحدت را هدف گرفته بودند و توجهها را به هزار چیز دیگر پرت کرده بودند.
رسانهها گاهی تلاش میکنند ما ته دلمان خالی شود، حس کنیم تنهاییم، خیال کنیم کسی شبیه ما نیست، فکر ما طرفدار ندارد و در عوض، روبهروی ما پر است از انبوه آدمهای شبیه هم و متحد. تاریخ نشان داده رسانهها قدم به قدم کار میکنند: اول، هزاران نفر را که رؤیایی یکسان داشتند، تنها جلوه میدهند، بعد جبهه روبهرویشان را پر تعداد جلوه میدهند، بعدتر همه آن جمعیت همرؤیا را جذب آن اتحاد خیالی و جمعیت غیر واقعی میکنند و در نهایت جمعیتی واقعی درست شده را علیه همان رویای اولیه به خیابانها میآورد. جمعیتی که بسیاری از آدمهایش رویایی مشترک در سر داشتهاند و حالا بیآنکه یارهای قدیمی خودشان را بشناسند، علیه همان رؤیا صف کشیدهاند. آدمهایی که از ترس تنها شدن و در اقلیت بودن، به جبهه دشمن پناهنده شدهاند.
انتهایپیام/