به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، امروز بحث تبلیغات و آگهیهای بازرگانی در رسانهها از جایگاه بالاتری برخوردار است. چرا که فضایمجازی، شبکههای اجتماعی و بسترهای دیگر رسانهای، تبلیغات را به طرقِ مختلفی پخش میکنند. یکی با بیلبوردهای جعلی، یکی وقت و بیوقت و اجباری و برخی هم ترجیح میدهند از اختلال اینترنت استفاده کنند و همیشه باشند.
اما در این میان انتظار میرود حداقل رسانههای صدامحور یا آگهیِ منحصر به خودشان را پخش کنند و یا حداقل آنها با موضوع تبلیغات، اصولی و منطقی برخورد کنند. همانطور که معاون صدا چندی پیش در گفتوگویی به این نکته اشاره کرده بود: «طبیعی است که رادیو کششِ پخش آگهیها را همچون تلویزیون ندارد، عنصر در تلویزیون بحث بصری و تصویر است و خیلی از خلأهای تبلیغی را میپوشاند اما در رادیو همواره عنصر خیال را داریم که محتوامحور است، از این جهت همان تبلیغاتی که روی آنتن شبکههای تلویزیونی میرود و بحث تبلیغی را از دریچه تصویر به مخاطب القا میکند، نباید در رادیو پخش شود، اشکال ما این است همان آگهی پخششده از طریق تلویزیون، بعضاً در رادیو تکرار میشود.»
توجه به این نکته ضرورت دارد؛ آگهیهای بازرگانی که ویژگیای رادیویی ندارند نباید جایگاهی در رادیو داشته باشند، در واقع اشکال کار در همین جا است؛ چون مخاطبی که در حقیقت میشنود با مخاطبی که از طریق تصویرسازی آگهی تلویزیونی را میبیند، متفاوت است.
برخی از شنوندگان، بعضاً با عمده این آگهیها آشنایی دارند چون در تلویزیون بهصورت بصری با آن تبلیغ، ارتباط گرفتهاند اما مخاطبی که این آگهی را ندیده باشد برای او تعجبآور خواهد بود، به همین خاطر آگهیای برای پخش از رادیو مطلوب است که عناصر رادیویی در ساخت آن لحاظ شده باشد.
شاید یکی از انتقادهای جدّی به آگهیهای بازرگانی رادیو در برنامههای پرشنوندهای باشد همین نکته باشد. فرد شنونده با نوعی از تبلیغات و آگهی بازرگانی مواجه میشود که نمیتواند آن را درک کند، چون نمیتواند در فضای رادیو این نوع تبلیغ و فضای اسپانسری (مشارکتی) را بپذیرد، این نکته اشکال بسیار جدّی است که نوعِ جنس و فرم و محتوای تبلیغ را باید براساس فضای رادیو و تلویزیون درست انتخاب کنند.
ناگفته نماند که فضای آگهیهای بازرگانی در صداوسیما قدری از تجمّل و اغواگری فاصله گرفته اما تا ای کاش مدیران جدید در این عرصه و تصمیمگیران و سیاستگذاران عرصه تبلیغات در رسانه ملّی، قدری تحول را چاشنیِ ریلگذاریهایشان کنند. با آگهیهای بازرگانی رادیو، رادیویی برخورد شود؛ بیلبوردهای جدید و اصطلاحاً جعلی سر از سریالهای قدیمی درنیاورد و خیلی از وقتنشناسیهای دیگری در نوعِ تبلیغات تلویزیونی اتفاق نیفتد.
این نوع یادداشتها پیروِ انتقادها و اعتراضهای مکرری است که برخی از شنوندگان و مخاطبان داشته و دارند. مدیران در رادیو و تلویزیون باید به سمت آگهیهایی بروند که هم تبلیغ را به درستی انجام دهد و هم تبدیل به بدسلیقگی نشود.
این عبارت وقتنشناسی یا بهقولی تبلیغات آزاردهنده، گاهی باعث میشود مخاطب محتوا و آن جذابیت برنامهای را که پیگیری میکرد در پی این تعدد آگهیها و طولانیشدنشان، اصطلاحاً «گم» کند.
انتهای پیام/