به گزارش خبرگزاری تسنیم از خرمآباد، رمضان به نوزدهم که رسید، کوفه در آشوب شد. پیش از طلوع راهی مسجد شد و میدانست این نماز، نماز آخر است. به مسجد که رسید ابن ملجم با شمشیر آخته به زهرش را بیدار کرد. ابن ملجم شرم نکرد و زبانه شمشیر اما سرش را پایین آورد.
علی (علیهالسلام) رفت به محراب، مثل همیشههای غربتش. مثل آن روزها که نخلستان را آب میداد و آههای سربهزیرش را با چاه تقسیم میکرد. کوفه را چه شده بود که با مردستان سر عتاب گرفت و این مرد پنج سال صبر را به دندان اندوه کشید.
این بار هم در خمیدنهای خلوت خویش به محراب آمده بود که قامت ببندد. بست و به سجده رسید. برای علی«علیهالسلام» که خیبرشکن بود کدام هماورد را یارای نبرد بود؟ پس نماز را انتخاب کردند که میدانستند علی«علیهالسلام» در نماز به تمام جهان پشتپا میزند.
حالا سجده شده بود. شمشیر ابن ملجم از شرمساری سحر بیم نکرد و فرق مولا را شکافت. آخرین نماز به خون سر امیرالمؤمنین خضاب کرد و فقط «فزت و رب الکعبه» بود که آسمان را سوگوار کرد.
حالا صدها سال گذشته است. شبهای قدر با نام علی«علیهالسلام» انس دارد و از ضربت خوردن او آغاز میشود تا هزار ماه شود و با سلام فرشتگان به قدر برسد. قدر، امام علی«علیهالسلام» است و صورت مکتوب قرآن. پس بهنام «مولا فرت و رب الکعبه».
انتهای پیام/ 644