به گزارش خبرگزاری تسنیم از اهواز، در میان صفحات پر فراز و نشیب تاریخ ایران، چهارم خرداد یکی از آن روزهایی است که با خون، صبر و باور نوشته شده است. روزی که فقط یک عدد در تقویم نیست، بلکه فریادی است از عمق تاریخ، پژواکی از اراده مردمی که در دل موشکباران، خاکستر و مرگ، قامتشان خم نشد. دزفول، شهری که در هشت سال جنگ تحمیلی به معنی واقعی مقاومت بدل شد، نه فقط یک شهر، بلکه یک روایت است؛ روایتی از مردمی که هر شب، زیر آسمان پر از تهدید، خوابشان را در سایه انفجارها یافتند، اما امید را هرگز از دست ندادند.
موشکبارانی که پایان نیافت، اما روح را نیز نتوانست درهم بشکند
دشمن بارها و بارها خواست دزفول را خاموش کند، خواست خیابانهایش را از زندگی تهی کند، خواست مردمانش را مجبور به تسلیم سازد. 176 موشک دوربرد، 489 بمب و راکت، هزاران گلوله توپ… حجم این ویرانی قابل تصور نیست. در هر گوشه شهر، خانههایی بودند که دیگر سقفی نداشتند، کودکانی که در میان ویرانهها دنبال اسباببازیهایشان میگشتند، مادرانی که هر روز تصویر فرزند شهیدشان را لمس میکردند، اما هیچکدام تسلیم نشدند.
مردم دزفول فهمیده بودند که جنگ فقط در جبهههای نبرد رخ نمیدهد؛ جنگ در قلب خیابانهای شهرشان بود، جنگ در صبوری شبهایشان بود، جنگ در هر نگاه پر از اشک و لبخندشان معنا داشت. آنان با دستان خالی، اما با دلهای پر از امید، با ارادهای که از خاکسترها برخاست، نشان دادند که شکست فقط یک واژه است، نه یک حقیقت.
شهری که فراموش نکرد و فراموش نخواهد شد
چهارم خرداد تنها یک روز در تاریخ نیست، بلکه فریادی است که از نسلهای گذشته به نسلهای آینده میرسد. هر گوشه این شهر هنوز داستانی دارد، دیوارهای تخریبشده خاطراتی را در خود نگه داشتهاند، کوچههایی هستند که هنوز صدای قدمهای شهیدان را در خود دارند. مردم دزفول 2600 شهید، 400 جانباز، 452 آزاده، 147 جاویدالاثر تقدیم ایران کردند؛ هر نام، هر عدد، یک دنیا حرف دارد، یک دنیا از ایثار و فداکاری، از درد و صبر، از عشق به وطن و ایمان به آرمان.
دزفول؛ پایتخت مقاومت ایران
امروز دزفول فقط یک شهر نیست، بلکه چراغی است در قلب ایران، نشانی از اینکه ایمان و ایستادگی، از هر سلاحی قدرتمندتر است. مردم این شهر، همانهایی که در سختترین لحظات تاریخ ایستادند، هنوز همان روحیه را دارند، هنوز همان نگاه مصمم و همان قلبهای پر از باور را در سینه میفشارند. چهارم خرداد، روزی است که به ما یادآوری میکند پایداری فقط یک شعار نیست، بلکه یک حقیقت است؛ حقیقتی که در هر قطره خون، در هر آواری که بر زمین افتاد، و در هر لبخند مقاومتی که در دل درد شکوفا شد، جاری است.
شهادت خانوادگی؛ فداکاری نسل به نسل در دزفول
جنگ فقط مردان را به میدان نبرد نبرد، بلکه خانوادهها را به صحنه ایثار کشاند. خانوادههایی بودند که چندین شهید دادند، پدر، مادر، برادر، خواهر، اما هیچوقت از ایستادن باز نماندند. هر شهادت، زخمی بر دل، اما چراغی روشنتر در مسیر مقاومت بود. چه بسیار مراسم عروسی که به ختم تبدیل شد، چه کودکانی که در لحظههای بازی، ناگهان به ستارگان آسمان شهادت پیوستند. کوچک و بزرگ، مرد و زن، دزفولیها به جای ترسیدن، در برابر طوفان ایستادند و سرنوشت خود را با رشادت رقم زدند.
زنان؛ ستونهای استوار ایثار
زنان دزفول نه فقط مادران شهدا بودند، بلکه فرماندهان جبههای از صبر و ایثار. آنها مردانشان را به جبهه بدرقه میکردند، بیآنکه قطرهای اشک از ضعف بریزند. این زنان، پشتوانهای شدند برای مردان مبارز، آنها را با امید روانه میدان کردند، و با دعا، قوت قلبشان بودند. هیچ خانهای در دزفول نبود که به پایگاهی برای کمک به جبهه تبدیل نشود. فرقی نداشت که چیزی اندک باشد یا زیاد؛ هرچه داشتند، در راه وطن و دفاع از ارزشها وقف کردند. غذاهایی که با اخلاص پخته میشد، لباسهایی که با عشق آماده میگردید، هر سنگری از دلهای دزفولیها قدرت میگرفت.
زنان دزفول؛ قلبهای مملو از ایثار
زنان دزفول نه فقط مادران و همسران شهدا بودند، بلکه ستونهای محکم پشتیبانی جبههها محسوب میشدند. طلای خود را اهدا میکردند، خانههایشان را پایگاهی برای پخت غذا، دوخت لباس، آمادهسازی کمکهای ضروری میساختند. هیچچیزی را برای خود نمیخواستند، همه چیز را برای وطن و رزمندگان گذاشتند
دزفول؛ شهری که عروسیهایش به عزای شهادت بدل شد، اما روحش هرگز شکست نخورد
در دزفول، قصههای عشق و ایثار به هم گره خورده بودند. هیچ مراسمی در این شهر نبود که در امنیت کامل برگزار شود؛ هیچ تضمینی نبود که شبِ شادی، صبح فردا به پایان برسد. تازهعروسهایی بودند که شبِ پیوندشان، همان شبِ وداع شد؛ دامادهایی که هنوز از حجلهی خوشبختی عبور نکرده، به شهادت پیوستند. لباسهای سپید عروسی جای خود را به کفنهای سفید دادند. مادرانی بودند که در دلشان جانِ نوزادی را حمل میکردند، اما خبر شهادت همسرشان را شنیدند؛ قلبی که هنوز برای کودکشان میتپید، در اندوه از دست دادن پدرِ خانه فرو میرفت. هیچکس در دزفول از درد جنگ مستثنی نبود، اما همین مردم، همانهایی که این دردها را زیسته بودند، ایستادند و مقاومت کردند.
کوچههای باریک، دیوارهای مقاوم، شهری که زنده ماند
دزفول، شهری که موشکهای 12 متری دشمن در کوچههای باریک و فشردهاش گیر میکردند، اما روحیه مردمش هرگز گیر نیفتاد. هر گوشهی این شهر، گواهی بر معجزهی استقامت بود. دشمن میخواست خیابانها را با خاک یکسان کند، اما دزفولیها ثابت کردند که ایستادگی را نمیتوان ویران کرد.
حماسهای که هنوز زنده است
چهارم خرداد فقط یک روز نیست، بلکه یک روایت ماندگار از شهر مردمانی که خم به ابرو نیاوردند. دزفول پایتخت مقاومت شد نه فقط به دلیل حملات دشمن، بلکه به خاطر دلهای استواری که هیچگاه لرزان نشدند. این مردم آموختند که درد را باید به ایمان پیوند زد، که اشکها را باید به امید بدل کرد، که شهادت پایان نیست، بلکه تولد یک حماسه جدید است.
دزفول، شهری که در میان آوارها، در میان فریادها، در میان اشکها، معنای واقعی ایستادگی را به جهان نشان داد. این شهر، خاطرهای است که هرگز فراموش نخواهد شد، نامی که همیشه در تاریخ جاودانه خواهد ماند، نمادی از سرزمینی که مردمانش برای دفاع از آرمانهایشان، تا آخرین نفس ایستادگی کردند.
به گزارش تسنیم به پاس ایستادگی مردم دزفول در هشت جنگ تحمیلی این شهر به عنوان پایتخت مقاومت ایران اسلامی نامگذاری شد. چهارم خرداد در تقویم رسمی کشور روز مقاومت و پایداری روز دزفول نامگذاری شده است. مردم دزفول در هشت سال دفاع مقدس و با منطق اسلامی و انقلابی خود از ارزشهای اعتقادی ما دفاع و نامی ماندگار از خود در این عرصه به یادگار گذاشتند و این مردم ولایتمدار دردوران دفاع مقدس و دیگر عرصههای انقلابی بیش از 2600 شهید والا مقام و نه شهید سرافراز مدافع حرم تقدیم انقلاب اسلامی ایران کردهاند.
شهر دزفول در هشت جنگ تحمیلی مورد اصابت 176 موشک دور برد فراگ و اسکاد بی قرار گرفت، هواپیماهای دشمن 489 بمب و راکت بر سر مردم بیدفاع شهر دزفول فرو ریختند و پنج هزار و 821 گلوله توپ به نقاط مختلف این شهر اصابت کرد. در این هشت سال 19 هزار و 500 واحد مسکونی، تجاری، آموزشی و مذهبی بین 20 تا 100 درصد در دزفول خسارت دید. مردم دزفول در هشت سال جنگ نابرابر 2 هزار و 600 شهید، 400 جانباز، 452 آزاده و147 جاویدالاثر تقدیم کردند.
یادداشت از فاطمه دقاق نژاد
انتهای پیام/