به گزارش خبرگزاری تسنیم از بیرجند، در دل تاریخ عاشورا، پس از آن غوغای بزرگ و قیام سرخ حسینی، مردی از تبار نبوت به پا خاست؛ مردی که سالها بغض جانکاه کربلا را در مناجاتهای سحرگاهی گره زد و در سجدههای شبانهاش، صدای نینوا را به گوش جانهای عاشق رساند.
او، حضرت امام علی بن الحسین(ع)، ملقب به زینالعابدین و سیدالساجدین بود؛ کسی که نه تنها بزرگترین مناجاتخوانِ شیعه، بلکه مظهر صبر، قله عرفان، و الگوی عبودیت در عصر غربت حق بود.
امام زینالعابدین(ع) خود شاهد عینی فاجعه کربلا بود؛ روزهایی که آسمان خون گریست و زمین، صدای ناله کودک ششماهه را در دل گرفت. او از دل آن مصیبت بینظیر برخاست؛ نه با شمشیر، بلکه با زبان دعا، اشکهای بیوقفه، و صحیفهای که تا همیشه، راهنمای راهیان حقیقت خواهد بود.
از او نقل شده است که فرمود: «الصبر من الإیمان بمنزلة الرأس من الجسد، فإذا ذهب الرأس ذهب الجسد، کذلک إذا ذهب الصبر ذهب الإیمان.» صبر نسبت به ایمان مانند سر است نسبت به بدن؛ هرگاه صبر از میان برود، ایمان نیز از بین خواهد رفت.
این کلام کوتاه، نقشه راه زندگی امام است؛ که در سختترین شرایط، با قامتی استوار و دلی شکسته اما امیدوار، راه عبودیت را گم نکرد و راهیان مسیر حقیقت را با نور نیایش هدایت کرد.
دعایی برای تمام نسلها
دعای ابوحمزه ثمالی که از زبان این امام عارف نقل شده، یکی از ماندگارترین زمزمههای شبهای قدر است. در بخشی از آن میخوانیم: «یا مَن أرجُوهُ لِکلِّ خَیر…» ای کسی که برای هر خیری امیدم به توست...
«یا مَن یُعطی الکثیرَ بالقَلیل…» ای کسی که در برابر اندک بندگان، بسیار میبخشی...
این زمزمههای آسمانی، نه فقط نجوای یک دل تنهاست، بلکه تربیتنامهای برای دلهای شکسته، و آینهای برای روحهای خسته است.
شبهای انفاق و سحرهای بخشش
امام زینالعابدین(ع) نه تنها آموزگار دعا، بلکه اسطوره خدمت پنهان و بخشش شبانه بود. ابوحمزه ثمالی نقل میکند: امام، شبها کیسههای نان و خرما را به دوش میکشید و بیآنکه شناخته شود، آنها را به در خانه فقرا میبرد و چون رحلت فرمود، مردم مدینه تازه دریافتند که نانآور شبانهشان که بوده است.
او میفرمود: «الصدقةُ تُطفِئُ غضبَ الربّ» صدقه پنهانی، خشم پروردگار را خاموش میکند.
پرواز آسمانی، عروج زینالعابدین(ع)
و سرانجام، در دوازدهم محرم، زمین، یکی از آسمانیترین فرزندان خود را از دست داد. امام سجاد(ع) با وجود غربت و خفقان بنیامیه، همچون چراغی خاموشنشدنی، راه را برای عاشقان حقیقت روشن کرد. شهادتش، داغی بزرگ بر دل محبان اهلبیت(ع) نهاد، اما صدای دعاهای او، تا قیامت، جاری و زنده خواهد ماند.
امام زینالعابدین(ع)، امامی بود که از دل خاکستر کربلا، شعله نیایش را برافروخت. او با زبان صحیفه، با اشکهای بیوقفه و با دستهای پرمهر، راه عبودیت را معنا کرد. شهادتش، غروبی برای تن و طلوعی برای جان بود.
ای سیدالساجدین، ای زینت عبادتکنندگان، دعایمان کن که در عصر غیبت، صبور و صادق بمانیم و در تاریکیها، چراغ دعا را خاموش نکنیم.
هاجر فرخ نژاد/خبرنگار
انتهای پیام/ 258