به گزارش خبرگزاری تسنیم از ساری، جنگلهای هیرکانی همچون صفحهای از تاریخ زنده، با درختان سر به فلک کشیده و مهای که آرام آرام از میان شاخهها عبور میکند، خانه بسیاری از موجودات کمیاب است. در میان این منظره رازآلود، مرالها با وقار خاص خود قدم میزنند، گویی قطعهای از افسانههای باستانی در دل طبیعت جاریاند.
حضور این گونه زیبا در جنگل بولا ساری که توسط محیطبان به تصویر کشیده شده، نه تنها از نظر اکولوژیک اهمیت دارد، بلکه از منظر فرهنگی و زیباشناختی نیز بخشی از هویت طبیعتدوست شمال ایران را رقم میزند.
مرال یا گوزن قرمز ایرانی بزرگترین گوزن بومی ایران است و از نظر جثه و شکوه، یکی از نمادهای حیاتوحش شمال کشور به شمار میرود.
زیستگاه مرال در مازندران
مرالها در ارتفاعات جنگلهای هیرکانی، بهویژه در مناطق حفاظت شده البرز مرکزی شمالی دیده میشوند.
این جنگلها با قدمت 40 میلیون سال، یکی از غنیترین زیستگاههای طبیعی جهان هستند و در فهرست میراث جهانی ثبت است.
وضعیت جمعیت و تهدیدها
در دهههای اخیر، بیش از 80 درصد جمعیت مرالها در شمال کشور کاهش یافته است، عمدتاً به دلیل شکار بیرویه و با این حال تلاشهای محیطبانان و جوامع محلی برای حفاظت از این گونه، نتایج مثبتی داشته و نشانههایی از احیای جمعیت دیده میشود.
آواز عاشقانه مرالها
در واپسین روزهای تابستان، مرالهای نر برای جلب توجه مادهها، صدایی شبیه گاو اهلی سر میدهند که به آن گاو بانگی یا ورزاچمر گفته میشود.
این فصل زمان جفتگیری و تعیین قلمرو است، اما متأسفانه شکارچیان نیز از همین فرصت برای صید مرالها استفاده میکنند.
تولد و رشد
مرالها در ماههای اولیه زندگی شاخ ندارند. شاخها هر سال در زمستان میریزند و دوباره رشد میکنند. تغذیه و سلامت جسمی نقش مهمی در رشد شاخها دارد.
مشاهده گوسالههای مرال در جنگلهای هیرکانی نشانهای از موفقیت برنامههای حفاظتی است.
انتهای پیام/