به گزارش خبرگزاری تسنیم از خرمآباد، در میان تنگههای پرپیچ زاگرس، جایی که نفس زمین در گرمای بیامان تیر و مرداد به شماره میافتد، لرستان با نگرانی حفظ 76 درصد از سرزمینش که در پوشش جنگلها، مراتع و بیشهزارهاست، روبهروست.
در سالهای اخیر، این دغدغه نهفقط زیستمحیطی، که اجتماعی، و اقتصادی شدهاست. حالا شیرزاد نجفی، مدیرکل منابع طبیعی و آبخیزداری لرستان، از طراحی سازوکارهای مردمی، و تفاهمنامههای کلان برای حفاظت از طبیعت سخن میگوید.
بیش از 24 هزار کارت همیار طبیعت در لرستان صادر شدهاست. این همیاران بهگفته مدیرکل منابع طبیعی و آبخیزداری لرستان در سه گروه همیاران مروج، همیاران محافظ و همیاران دانشآموزی سازماندهی شدهاند.
بهموازات این حرکت فرهنگی، در 10 شهرستان لرستان انجمنهای صنفی مرتعداری تأسیس شدهاست. این انجمنها قرار است که بر چرای دام نظارت کنند، در برابر چرای مفرط بایستند، پروانههای چرا را مدیریت و آتشسوزیها را پیشبینی و مهار کنند.
نجفی اعلام کرده که این ساختار صنفی بهزودی در شهرستانهای پلدختر و رومشکان نیز شکل خواهد گرفت تا مدیریت مشارکتی منابع طبیعی باتکیهبر جوامع محلی در لرستان عینیت یابد.
از سوی دیگر یکی از جدیترین تهدیدهای منابع طبیعی لرستان، آتشسوزیهایی است که هر تابستان، دامن جنگلهای بلوط زاگرس را میگیرد.
برای مقابله با این خطر، در 150 نقطه بحرانی حریق، دیدهبانهایی مستقر شدهاند. محدودهای بهوسعت 700 هزار هکتار زیر نظر این دیدهبانها قرار دارد.
در کنار تهدیدات طبیعی، لرستان در برنامه ملی کاشت یک میلیارد درخت مشارکت دارد. تاکنون 280 تفاهمنامه با نهادهای دولتی، خصوصی و عمومی برای مشارکت در این طرح امضا شدهاست.
اما همکاریها فراتر از نهالکاری است. تفاهمنامهای تازه بین ادارهکل منابع طبیعی و قرارگاه امام حسن مجتبی منعقد شده که هدف آن اجرای عملیات آبخیزداری در یک میلیون هکتار طی سه سال است.
این طرح اهداف پیشگیری از خشکسالی، کنترل سیلابهای فصلی و تغذیه آبهای زیرزمینی را در بستر خشکیده لرستان دنبال میکند.
لرستان، با درختان کهنسال بلوطش، با درههایش که زمانی رودخانهها در آنها جاری بود، اکنون درگیر تغییر اقلیم، خشکسالی، آتشسوزی، چرای مفرط و مهاجرت روستاییان است.
لرستان از زمستانِ کمبارش و بهار خشک گذر کرد، و حالا، در تابستانی سوزنده، پوشش گیاهیاش همچون باروتی خشک در انتظار جرقهای است.
آتشسوزی نه فقط مرگ درخت و گَرد در آسمان است؛ که فراموشیست، انقراض و زوال سنتهای کشاورزی است.
انتهای پیام/ 644