خبرگزاری تسنیم:
اینکه میگوئیم "سیزده" فیلمی است که از کف واقعی خیابانها بیرون آمده، را به عنوان حسن فیلم مطرح میکنیم؛ یعنی کاراکترهای فیلم برای ایفای نقش، ادا در نیاوردند؛ فیلم برای بک گراند صحنه های خود، نه از بدلکار استفاده می کند و نه از سیاهی لشکر. تمام آکروبات بازها، رپر و آدم های ریز و درشتی که در بک گراند سکانس ها، وظیفه رنگ آمیزی آن را به عهده داشتند، همگی واقعی و بیرون آمده از دل اجتماع واقعی ما هستند.
اما این را که میگوئیم فیلم، اثری شلوغ است، باید به حساب نیمه تاریک آن گذاشت؛ جایی که ریتم فیلم آشکارا از بدنه آن بیرون می زند و فارغ از این، سبب حذف شدن برخی شخصیتهای داستانی می شود به عنوان مثال توجه داشته باشید که به دلیل حجم فشرده روابط و فضاهایی که مختص به 4 کاراکتر ولگرد اختصاص داده میشود، شخصیت پدر بمانی، عملا از پروسه داستانی حذف میگردد و این حذف، برای چند روز به طول می انجامد و فیلم هم نمی تواند دلیل قانع کنندهای برای این محو شدن بیاورد.در حالی که اگر این شخصیت در فیلم حضور داشت، آن اتفاقات مهم بعدی که داستان را پیش می برد رخ نمی داد.
اما علیرغم تمام این جریانات منفی و مثبت، فیلم به یک دلیل، اثری قابل توجه است و آن اینکه "سیزده"، فیلمی جسورانه است که تلاش می کند با عبور از خطوط قرمز، به دوران بلوغ یک پسر توجه داشته باشد؛ از نشانه های روانی گرفته تا مشکلات جسمی و جنسی و تاثیراتی که وی از دو گروه همسالان و بزرگسالان می پذیرد، به خوبی پردازش شده بود اما روند داستانی چندان مطلوبی نداشت و بیشتر به یک مستند بلند داستانی شبیه بود تا یک فیلم صرفا داستانی که متعلق به سینمای داستانگو باشد.
انتهای پیام/1