به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، تشرف به محضر امام زمان(عج) توفیقی است که در طول تاریخ نصیب برخی از خواص و علما شده است. مرحوم حاج میرزا حسین نوری(ره) در معرفی حاج علی بغدادی(ره) مینویسد: حاج علی بغدادی، پسر حاج قاسم کرادی بغدادی از تجّار و فردی عامی است. وقتی از علما و سادات عظام کاظمین و بغداد از حال او جویا شدم، او را به خیر و صلاح و صدق و امانت و مجانبت از عادات سوء اهل عصر خود مدح کردند. مرحوم علامه نوری که خود حاج علی بغدادی را از نزدیک دیده و حکایت او را از زبانش شنیده، چنین مینویسد: در ماه رجب سال گذشته که مشغول تألیف کتاب «جنةالمأوی» بودم عازم نجف اشرف برای زیارت در ایام مبعث شدم، سپس به کاظمین رفتم و پس از زیارت، به خدمت آقا سید حسین کاظمینی(ره) که در بغداد ساکن بود رفتم و از ایشان تقاضا کردم جناب حاج علی بغدادی را دعوت کند تا ملاقاتش با حضرت بقیةالله(عج) را نقل کند، ایشان قبول کرد و حاج علی بغدادی را دعوت کرد. با مشاهده او آثار صدق و صلاح از سیمایش بهقدری هویدا بود که تمام حاضران در آن مجلس با تمام دقتی که در امور دینی و دنیوی داشتند، یقین و قطع به صحت واقعه پیدا کردند.
مرحوم حاج شیخ عباس قمی(ره) در کتاب مفاتیحالجنان مینویسد: از چیزهایی که مناسب است نقل شود حکایت حاج علی بغدادی(ره) است که شیخ ما در جنة المأوی و نجم الثاقب نقل کرده و در نجم الثاقب فرموده: «اگر نبود در این کتاب شریف مگر این حکایت متقنه صحیحه که در آن فواید بسیار است و در این نزدیکیها واقع شده، هرآینه کافی بود در شرافت و نفاست آن».
حاج علی بغدادی نقل کرده است: هشتاد تومان سهم امام به گردنم بود، لذا به نجف اشرف رفتم و بیست تومان از آن پول را به «شیخ مرتضی»، بیست تومان دیگر را به «شیخ محمدحسن مجتهد کاظمینی» و بیست تومان به «شیخ محمدحسن شروقی» دادم و تنها بیست تومان دیگر به گردنم باقی بود که قصد داشتم وقتی به بغداد برگشتم به «شیخ محمدحسن کاظمینی آلیس» بدهم، مایل بودم که وقتی به بغداد رسیدم، در ادای آن عجله کنم.
روز پنجشنبهای بود که به کاظمین برای زیارت حضرت موسیبن جعفر و حضرت امام محمد تقی (علیهما السلام) رفتم و بعد به خدمت جناب «شیخ محمدحسن کاظمینی آلیس» رسیدم و مقداری از آن بیست تومان را دادم و بقیه را وعده کردم که بعد از فروش اجناس بهتدریج هنگامی که به من حواله کردند، بدهم. بعد همان روز پنجشنبه عصر بهقصد بغداد حرکت کردم، ولی جناب شیخ خواهش کرد که بمانم، عذر خواستم و گفتم: باید مزد کارگران کارخانه ریسندگی را بدهم، چون رسم چنین بود که مزد تمام هفته را در شب جمعه میدادم، لذا بهطرف بغداد حرکت کردم، وقتی یکسوم راه را رفتم، سید بزرگواری را دیدم که از طرف بغداد بهسوی من میآمد، وقتی نزدیک شد، سلام کرد و دستهای خود را برای مصافحه با من باز کرد و فرمود: «اهلاً و سهلاً» و مرا در بغل گرفت، معانقه کردیم و هر دو یکدیگر را بوسیدیم. بر سر عمامه سبز روشنی داشت و بر رخسار مبارکش خال سیاه بزرگی بود.
ایستاد و فرمود: «حاج علی! به کجا میروی؟» گفتم: کاظمین را زیارت کردم و به بغداد برمیگردم. فرمود: امشب شب جمعه است، برگرد»... .
ادامه ماجرا را در فیلم زیر مشاهده میکنید:
انتهای پیام/*