حمیدرضا سهیلی در گفتوگو با خبرنگار تسنیم در مشهد مقدس در رابطه با نمایش «من مرتضی تنها هستم» که در کافههای مشهد در حال اجرا است اظهار داشت: نمایش از نظر من یک مونولوگ اجتماعی موفق بود که با اجرای درخور سلیمانی پاک ارتباط خوبی با تماشاگر برقرار مىکرد و به همین جهت اجرای طولانی مدت و پر مخاطبی هم داشت.مهمترین عامل توجه من به نمایش، در درجه نخست، محیط اجرای آن و در مرحله بعد اجرای خوب بازیگر و موضوع نمایش بود.
نویسنده کتاب صد سال تئاتر مشهد افزود: صمیمیتی که میان تماشاگر با بازیگر در محل کافه با توجه به نوع چینش تماشاگران و راحتی آنان در نوشیدن چای و قهوه در کنار تماشای یک مونولوگ بلند بوجود مىآورد، از موارد خاصی بود که اجرا را مورد توجه قرار مىداد.
وی با بیان اینکه همیشه تغییر و ابتکار مورد توجه قرار مىگیرد، گفت: اینکه نمایشی با یک بازیگر از میان افراد حاضر در کافه و در حال نوشیدن چای، به یکباره برخیزد و شروع به بازی کند و متنی اجتماعی را بیان دارد، حرکت جدیدی بود که گروه تئاتر «هامش» و مهران سلیمانی پاک بدرستی و موفقیت انتخاب و عرضه کرد.
پیشکسوت تئاتر خراسان خاطرنشان کرد: من به عنوان نخستین کسی که مورد مصاحبه این گروه نمایشی در نخستین شب اجرای آن قرار گرفتم و با توجه به پژوهش و تحقیقاتی که در زمینه تاریخ تئاتر مشهد داشتم، از این نمایش به عنوان نخستین تئاتر کافهای مشهد یاد کردم. بعضی گفتند قبلاً تئاتر قهوه خانهای بوده و این نمىتواند نخستین کار کافهای در مشهد باشد.
سهیلی افزود: افرادی که چنین نظری داشتند احتمالاً نمایشهای قهوه خانه درویش را ندیدهاند و اطلاعی از تئاتر کافهای ندارند. من با شناخت و با دیدن تئاترهایی که در قهوه خانه درویش واقع در خیابان جنت و در اوایل دهه شصت به اجرا درآمد، چنین ادعایی داشتم. چرا؟ چون تفاوت را مىدانم. نمایشهای اجرا شده در قهوه خانه درویش تئاتر بودند که مىتوانستند هم در صحنه اجرا شوند و هم در گوشهای از قهوه خانه.
وی گفت: در آن زمان دسترسی به سالن نمایش سخت بود و عدهای از هنرمندان با توجه به علاقه جناب درویش تصمیم گرفتند گوشهای از قهوه خانه را تبدیل به سن کنند و نمایشهایی با درونمایه اتفاقاتی که در یک قهوه خانه رخ مىداد را به صحنه ببرند. اما در نمایش کافهای این نمایش مختص اجرا در کافه است. معمولاً ما این نوع تئاتر را مىتوانیم تا حدودی به نقالی در قهوه خانههای قدیم مشابهت بدهیم. اما با تئاترهای دهه شصت در قهوه خانه درویش کاملا مغایرت دارد. باید اتفاقی که در آن دهه در قهوه خانه درویش افتاد را به عنوان یک کار خوب جداگانه مورد بحث قرار داد ولی اطلاق نخستین تئاتر کافهای به نمایش «من مرتضی تنها هستم»، حرف به گزافی نیست.
سهیلی تأکید کرد: دعوت به تماشای تئاتر یکی از بهترین هدایایی است که مىتوان به دوستان پیشنهاد کرد. دعوت به تماشای این نمایش مىتواند مردم را به دیدن تئاتر راغب و پای آنان را به سالنهای تئاتر باز کند. برای دعوت به تماشا چه دلیلی بهتر از تماشای یک مونولوگ جذاب، قصهای اجتماعی با بازی روان بازیگر که مىتواند توصیهای برای دیدن این نمایش خوب باشد.
وی عنوان کرد: مونولوگ اگر با اجرای خوبی همراه باشد به حتم اثر موثر بر تماشاگر خواهد داشت. مونولوگ منبری نمایشی است که مىتواند اثر مستقیم بر تماشاگر داشته باشد.
انتهای پیام/