به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، نشست رسانه ای زنانی با گوشواره های باروتی با حضور رضا فرهمند (کارگردان) مرتضی شعبانی (تهیه کننده)، مصطفی سیفی (پژوهشگر و تصویربردار)، حسن مهدوی (صدا گذار)، کیومرث محمد چناری (صدابردار)، مصیب حنایی و فاطمه بنیادی (تدوینگر) و سیف علی(مترجم) نور الحلی برگزار شد.
سیفی با بیان اینکه این فیلم 75 دقیقه زمان داشته و گروه از 95 درصد راشها استفاده کرده است، گفت: ما در این مسیر خیلی به بیراهه نرفتیم و با ریتمی که انتظار داشتیم فیلم گرفتیم.
فرهمند نیز با اشاره به اینکه فیلم قبلیاش کودکان فراموش شده است، گفت: من آنجا حرفهای بسیار سختی از کودکان مهاجرانی که به خاطر جنگ از سرزمینشان خارج میشدند شنیدم. در این مستند هم وقتی وارد موضوع شدیم فرصتی برای برگشت نبود و تمام تلاشمان را کردیم به تعهدمان عمل کنیم.
وی با تاکید بر اینکه نزدیک شدن به زنان داعشی کار بسیار سختی بود گفت: غیر از نزدیک شدن و صحبت کردن با خانواده داعشیها پیدا کردن مترجم بسیار سخت بود چرا که تعدد ملیت در داعشیان بسیار زیاد است. غیر از آن کار کردن مستند ساز ایرانی در خارج از کشور بسیار سخت است. مطمئن باشید اگر یک مستند ساز آمریکایی میخواست این مستند را بسازد به راحتی هر چه تمامتر این کار را میکرد و همه امکانات را در اختیارش قرار میدادند. اما برای ما حتی وارد شدن به چادر خانواده داعشیان در کمپ با مشکلات بسیار همراه بود و بعد از ما نیز دیگر کسی وارد این کمپ نشد.
این کارگردان با بیان اینکه تنها شبها فرصت گپ و گفت با گروه را برای هدایتشان داشته است، گفت: وقتی میبینیم همه چیز واقعی است به خاطر این بود که خانم نورالحلی بسیار حرفه ای بودند و من در گفتگوهایش هیچ دخالتی نداشتم. مخصوصاً از جایی به بعد من احساس کردم ایشان به عنوان یک زن در موضوع ورود کردهاند و مسئله را از جنبه انسانی میبینند.
وی ایده این فیلم را حاصل دیدن مستندهای زیاد در این حوزه و فعالیتهای هنریاش در زمینه کودکان و زنان دانست و گفت: در مورد این مستند خیلی سریع تصمیم گرفتم که با همچین موضوعی کار کنم.
فرهمند در مورد سکانس ایزدیها گفت: هر فیلمسازی بعد از دیدن فیلمش پیش خودش میگوید کاش یک سری کارها را انجام میدادم ولی در مورد این فیلم و این سکانس خیلی خوشحالم که همانطوری که هست انجام شده است.
این کارگردان با تاکید بر اینکه هر کسی دوست داشته باشد در عراق و سوریه کار کند میتواند این کار را انجام دهد، گفت: کار کردن در آن مناطق سخت است ولی انحصاری نیست.
نور الحلی خبرنگار خاضر در این مستند در مورد این کار گفت: آقای فرهمند فقط یک بار با من صحبت کرد و آن هم این بود که میخواهم یک مستند بسازم. وقتی فیلمبرداری شروع میشد دیگر هیچ کس در کار من دخالت نمیکرد و من کار خودم را میکردم. وقتی برای مصاحبه با خانواده داعشیان میرفتیم تصویر پدر و برادرم که توسط داعشیان شهید شدهاند در ذهنم میآمدند و ابتدا دوست داشتم از آنها انتقام بگیرم ولی بعد که در میان آنها رفتم دیدم خانواده آنان تقصیری ندارند و از جنبه انسانی به موضوع نگاه کردم. صحنه ای که با ارتشی درگیر شدم کارم اشتباه بود آنجا من خبرنگار نبودم به عنوان یک انسان وارد شده بودم.
شعبانی نیز اولویت اکران این فیلم را در عراق و لبنان عنوان کرد و گفت اولین اکرانها در این کشورها اتفاق خواهد افتاد اما تلاش میکنیم در ایران هم این فیلم به نمایش عمومی دربیاید. راجع به خطرات تولید این فیلم هم باید بگویم در چند سال اخیر هیچ کدام از مناطق عراق امن نیست و تولید اینگونه آثار همواره با ریسک بالا همراه است.
مهدوی درمورد صداهای فیلم گفت: صدا بردار ما در این مستند شنوایی یکی از گوشهایش را به خاطر انفجار از دست داد و تمام صداهای این فیلم سر صحنه گرفته شده است و من از آمبیانسهای واقعی فضا استفاده کردم.
چناری با تاکید بر اینکه صدا برداری جنگ موضوع عجیبی است گفت: تمام نگرانی من این بود که باطری دستگاهم تمام نشود. در آن فضا بینهایت تیر سرگردان زیاد بود و من سعی کردم تا میتوانم این صداها را ضبط کنم.