به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا نشست رسانهای فیلم سینمایی "سال دوم دانشکده من" به کارگردانی رسول صدر عاملی در اولین روز سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر برگزار شد. در ابتدای نشست کارگردان فیلم با اشاره به 9 سال کار نکردن خود گفت: هدف گذاری پرداخت به این نسل وقتی میتوانست امیداورم ند که تجربههای گذشته را به کار بگیرم. به هر حال فیلم ضعفهایی داشت چون الگویی برای کار نداشتم و باید با کمک همنسلان بازیگر در کار فضا را شکل بدهیم.
وی افزود: بازیگران بزرگی به ما کمک کردند تا کار شکل بگیرد چون نقشهایی اول را دارا نبودند و تنها به دنبال کمک به اصل فیلم بودند.
صدر عاملی ادامه داد: فیلم دغدغه یک اتفاق جیغ نبود و به دنبال فاصله از فیلم اجتماعی و رسیدن به سینمای انسانی بودم. شخصیت پردازی فرمول روشنی ندارد بلکه باید این کاراکتر بتواند مخاطب را درگیر دنیای خود کند چرا که داستان در ذهن کاراکتر پیش میرود. بد نیود در کنار این میزان از اخبار تلخ و جهان خیانت کار از رفاقت حرف بزنیم. کاراکترهای من در معرض غریضه خود قرار میگیرند و در چالش هستند.
کارگردان فیلم درباره دلایل استفاده از بازیگران حرفه در نقشهای فرعی گفت: دختران دانشجو از بین 900 نفر انتخاب شدند و بازیگران حرفهای بیشترین کمک را به من میکردند تا طراوت این نقشها بیشتر باشد.
وی درباره محتوای فیلم تصریح کرد: کاراکترها در معرض خیانت قرار میگیرند و با این وجود به سلامت و باور پذیر از این ماجرا عبور میکنند و به وفاداری میرسند.
سها نیاستی بازیگر نقش اول فیلم درباره شرایط بازی با رسول صدرعاملی گفت: من تجربه بازی ندارم و فکر میکنیم به این دلیل آقای صدر عاملی نابازیگر انتخاب میکند تا در جریان بازی زیاد به نقش فکر نکند.
صدرعاملی توضیح داد: من کار تحقیقاتی خاصی برای شناخت دختر و زن انجام ندادم و از تجربه کارهای قبلیام استفاده میکردم. البته ذات فیلمنامه به روایت درست فیلم کمک میکرد. پرویز شهبازی 4 قصه برای من گفت و با پادرمیانی شهبازی و شوق ردایی این فیلم شکل گرفت.
وی درباره فاصله فیلم با فضای واقعی توضیح داد: من به اندازه کافی کار تحقیقاتی انجام دادهام و با دانشجویان دانشگاه علم و صنعت در ارتباط بودم که به کارهای بعدی من هم کمک میکند.
علی مصفا هم درباره قوائد نقش خود گفت: فیلم برای من تمام جذابیتهای لازم را داشت. به نظر با یک فیلمنامه تازه ای مواجه بودیم و به نحوی به روابط انسانی نگاه کرده بود که متفاوت بود. من به دنبال نمایش وفاداری در فیلم بودم. فیلم از یک فضای ذهنی دو دوست به رفاقتشان در دو شرایط اجتماعی مختلف میپردازد.
کریستف رضاعی درباره موسیقی فیلم توضیح داد: روابط دو دوست را برای ساخت موسیقی در نظر داشتم و هیچ خیانتی بین آنها ندیدم و مهتاب به دنبال درمان دوست خود است. وقتی صدرعاملی کار را منتاژ میکرد از او خواهش کردم نتیجه انتهایی کار را مبهم بگذارد. رابطه حسی دو دوست برای الهام بخش موسیقی کار بود. ریتم آرام کار فضای خود را دارد و موسیقی هم با آن در تناسب است.
انتهای پیام/