به گزارش خبرگزاری تسنیم از تبریز، فرید ادهمی کارگردان نمایش "بالاخره این زندگی ماله کیه؟" شامگاه روز گذشته در نشست خبری این نمایش که در خانه تئاتر تبریز برگزار شد، با حضور در جمع خبرنگاران اظهار داشت: وقتی کاری را برای اجرا انتخاب میکنیم، سعی میکنیم به دغدغهمان نزدیک باشد، دغدغهای که از جامعهمان نشات میگیرد.
وی ادامه داد: یکی از دوستان که در این کار خیلی به من کمک کرده، این متن را به پیشنهاد کردند، بعد از تماشای این نمایش که با بازی نوید محمد زاده و آزاده صمدی در تهران به روی صحنه رفته بود، دغدغههای خودم را در آن دیدم و کار را شروع کردیم. با پروسه 6-7 ماهه این کار را روی صحنه میبریم.
ادهمی در رابطه با تفاوتهای اجرای این نمایش با اجراهای قبلی گفت: هم فیلم اجراهای قبلی این نمایش را دیدهایم و هم متن اصلی را خواندهایم، اما اصلاً از فیلم کپی نکردیم. در واقع خیلی پایبند به متن هستم چون روی آن زحمت کشیده شده اما تا جایی که بتوانم زیاد در متن دست نمیبرم.
کارگردان نمایش "بالاخره این زندگی ماله کیه؟" در رابطه با حضور بازیگران جوان در این نمایش خاطرنشان کرد: تئاتر تبریز به نیروهای جدیدی نیاز دارد. زمانی که وارد این کار شدم، سختیهای زیادی دیدم. سؤال من این است وقتی این قدر اهل تئاتر از دانشگاه فارغالتحصیل میشود، کجا باید کار کنند؟ به همین دلیل خودم به گفتهام عمل میکنم و از جوانان در نمایش استفاده میکنیم.
وی افزود: متن نمایش این را میطلبد که مخاطب خودش را جای شخصیتها قرار بدهد. کاری که در تهران روی صحنه رفت تکسویه بود اما اینجا میخواهیم مخاطب ارتباط بیشتری با نمایش برقرار کند به همین دلیل نمایش دوسویه اجرا میشود.
ادهمی ادامه داد: در واقع این نمایش میگوید، هر کس میتواند به عنوان فردی عاقل و باهوش برای زندگی خود تصمیم بگیرد. متن میخواهد بگوید حتی اگر بیمار باشید اما عاقل، میتوانید برای زندگی خودت تصمیم بگیرید.
کارگردان نمایش" بالاخره این زندگی ماله کیه؟" در رابطه با زمان اجرای این نمایش گفت: این نمایش در زمان حدود 75 دقیقه اجرا میشود. چرا که بازبینهای ما با تهران متفاوت است و میگوید فلان حرف آنجا گفته شده اما شما نمیتوانید بگویید. برخی از صحنهها را حذف کردهایم. شاید درست نباشد اما وقتی کسی بیمار قطع نخاعی است ممکن است از دیالوگهای مختلف برای بیان شرایط خود استفاده کند اما بازبینهای ما گفتند برخی از کلمات خیلی بد است.
وی در رابطه با موضوع این نمایش نیز خاطرنشان کرد: موضوع مربوط به مجسمهسازی است که تصادف کرده و از گردن به پائین قطع نخاع شده اما تنها مغزش کار میکند. این فرد به این نتیجه میرسد که دلیلی برای ادامه زندگی ندارد اما روانشناسها میگویند میتوانند دستگاههایی معرفی کنند که این شرایط را بهبود ببخشد.
ادهمی در رابطه با اجرای نمایشنامههای خارجی گفت: متنهای زیادی را برای اینکه بتوانیم کار کنیم مطالعه کردیم. متن بعدی که قرار است اجرا کنیم، متنی ایرانی است که روی آن کار میکنیم. با توجه به اینکه متن "بالاخره این زندگی ماله کیه؟" نزدیک به دغدغهام بوده آن را انتخاب کردیم. در متون ایرانی دغدغهام را ندیدم و آنهایی هم که بودهاند را قبلاً انتخاب کردند. حتی به دنبال این هستیم که نمایشی به زبان ترکی اجرا کنیم تا مردم آذربایجان ارتباط بیشتری با آن برقرار کنند.
وی در رابطه با شرایط تئاتر در تبریز خاطرنشان کرد: همیشه به خاطر شرایط ناراضی هستم. سالنی که این نمایش در آن اجرا میشود، سالنی نیست که آن را دوست داریم. سالنی نداریم که بتوانیم در آن نمایش را به صورت دوسویه اجرا کنیم. هیچکس هم پاسخگو نیست. برای مثال میخواهیم از دو طرف موسیقی پخشکنیم اما این امکان وجود ندارد. برخی سالنهای اختصاصی نیز با اختصاص چند صندلی درصد بیشتری میخواهند.
ادهمی افزود: هیچ سیستم گرمایشی در سالن وجود ندارد. در زمان تمرین خودمان را با پتو گرم کردیم. درست است که سالن را زود باز کردند تا ما بتوانیم زمان بیشتری برای آمادهسازی صحنه و تمرین داشته باشیم، اما نباید شرایط اینطور باشد. در کل برای هنرمندان ارزش قائل نیستیم.
وی در پاسخ به این سؤال که آیا فضای جامعه در حال حاضر اجرای چنین نمایشهایی را میطلبد یا خیر گفت: حق با شماست، به عنوان کسی که در عرصه هنر فعالیت میکنیم، باید بدانیم دغدغه جامعه این را میطلبد که امید بدهیم یا آگاهی بدهیم؟ به نظر من جامعه به آگاهی نیاز دارد تا شرایط خود را بداند.
کارگردان نمایش "بالاخره این زندگی ماله کیه؟" ادامه داد: قرار بود 2 سانس اجرا کنیم. اما گفتند پول برق زیاد میآید و به همین دلیل اجازه ندادند اجرای دو سانس برویم. هیچ ادعایی در کارگردانی ندارم. تخصص من بازیگری است و در حال حاضر کارگردانی را تجربه میکنم و هیچ ادعایی در این زمینه ندارم.
برای پیشرفت در عرصه نمایش باید اعتماد متقابل وجود داشته باشد
در ادامه این نشست، حسام کاظمی، تهیهکننده نمایش "بالاخره این زندگی ماله کیه؟" اظهار داشت: در ابتدا طراح صحنه بودم. در صحبتهایی که با کارگردان نمایش، داشتیم خواستیم با کمترین هزینه کار را انجام دهیم. اعتقاد داریم هر چقدر صحنه سادهتر باشد، جذابتر است.
وی افزود: با اینکه در 40-50 کار حضور داشتهام، اولین بار است که به عنوان تهیهکننده در تبریز کار میکنم. اعتماد در این عرصه باید متقابل باشد. یعنی کارگران و تهیهکننده باید به همدیگر اعتماد داشته باشند تا کار پیش برود.
کاظمی ادامه داد: در این مدت از همه حمایت کردم اما کسی از من حمایت نکرد با این حال باز هم تاکید دارم که باید از هم حمایت کرد تا شاهد پیشرفت باشیم. همکاری خوبی با فرید ادهمی داشتیم و انشاءالله بتوانیم در آینده هم همکاریهای بیشتری داشته باشیم. امیدوارم تئاتر در تبریز بیشتر دیده شود. ساختمان ما در تبریز جوابگوی اجرای نمایش نیست. 6 سال است صحبتهایی میشود که این سالن را تعمیر کنیم یا نه، در حالی که در دیگر شهرها پروژههای بزرگتر در زمان خیلی کمتر اجرا میشود.
امین حاجی اکبری، بازیگر این نمایش نیز با اشاره به نقش خود در این نمایش گفت: به جرات میتوانم بگویم نقشی که در نمایش" بالاخره این زندگی ماله کیه؟" بازی میکنم، بسیار متفاوتتر از نقشهایی است که تا امروز اجرا کردهام. نقش من در این نمایش فردی قانونمند است اما در کارهای قبلی بیشتر کمدی کار کردهام.
وی افزود: نوع بازی که کارگردان در این نمایش از ما میخواهد، کارمان را سختتر میکند. با این حال حضور در این نمایش تجربه جدیدی بود که از آن لذت بردم و امیدوارم تماشاگران هم از آن لذت ببرند.
یوسف اکبرزاده، دیگر بازیگر این نمایش در رابطه با حضور در نمایش "بالاخره این زندگی ماله کیه؟" اظهار داشت: چند سالی است در کار کودک مشغول هستم و برخی میگویند با توجه به این موضوع نباید کار جدید به من داده شود. در حالی که مسئله تئاتر متفاوت است.
اکبرزاده ادامه داد: این نمایش با 80 درصد کارهایمان متفاوت بوده و آن را با گروهی جوان و خوب روی صحنه میبریم. اینکه چقدر موفق بودهایم را تماشاگران باید بگویند.
باران مقدم، بازیگر این نمایش نیز گفت: از فرید ادهمی تشکر میکنم که نقش اسکات را به من داد تا آن را زندگی کنم. مطمئن هستم که اسکات برای من تکرار نخواهد شد. لحظه به لحظه کنار این گروه برای من زندگی است و روی سن به نوعی زندگی میکنم. امیدوارم که اعتماد را کارگردان نمایش را سلب نکرده باشم.
انتهای پیام/ش