حجتالاسلام والمسلمین آقای سید محمود مجد، از شاگردان درس امام خمینی(ره) و آیت الله بروجردی در گفتوگو با خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا گفت: اساساً بنیانیترین اصلی که به آن معقتدیم، عدم تفکیک دین از سیاست است. اینکه ما بخواهیم این دو مقوله را از یکدیگر مجزا بدانیم، به هیچ وجه صحیح نیست. امام در دورهای قیام را آغاز کرد که کاملاً بین این دو تفکیک صورت گرفته بود لذا با نهضت خود این تمایز را برداشت.
وی درباره اندیشه سیاسی امام در حوزه مبارزه با اسرائیل و صهیونیست گفت: امام در کلاس درس تنها در کنار مسائل اخلاقی، مسائل سیاسی را نیز مطرح میفرمود. حتی یادم است آن زمان که امام خمینی(ره) میفرمود «اسرائیل یک خطر است»، این حرف تازهای برای طلاب جوان بود. بعدها فلسفه این نکات را متوجه میشدیم. زیرا آن زمان که امام این مسئله را پررنگ میکردند، از این مباحث در جهان اسلام خبری نبود. امام با این رفتارشان دریچهای را به روی حوزههای علمیه گشودند و دشمنی با اسرائیل را احیا کرد. بعدها این دغدغه امام تبدیل به موجی مردمی علیه اسرائیل و سیاستهای صهیونیست شد. امام اینگونه جریانسازی میکردند. از این جهت امام خمینی(ره) همواره جنبه فرهنگی، اعتقادی را با جنبه سیاسی تلفیق و شاگردان خویش را اینگونه تربیت میکرد.
آیتالله مجد در بخش دیگری از سخنان خود در ذکر خاطرهای از امام خمینی(ره) گفت: عموی ما روحانی دماوند بود. ایشان در همان دهه چهل به قم یعنی محل سکونت ما آمد. خانه ما نیز نزدیک خانه امام خمینی(ره) بود. از من خواستند زمانی را برای دیدار با امام بگیرم. از آنجایی که بنده با اطرافیان امام ارتباط داشتم، وقت گرفتم و این دیدار حاصل شد. عموی من از امام پرسیدند شما فرمودید تقیه حرام است. آیا این فتواست یا حکم؟ تفاوتش این بود که اگر فتوا بود، تنها باید مقلدان ایشان عمل میکردند. اما اگر حکم باشد، همه باید عمل کنند. امام(ره) تبسمی زدند و فرمودند الان به صورت فتواست، اما در آینده تبدیل به حکم میشود؛ این مسئله به وضوح نشان از بصیرت امام(ره) نسبت به آینده انقلاب داشت.
وی با ذکر خاطرهای از امام خمینی(ره) درباره ویژگی ضد تشریفاتی ایشان گفت: زمانی که از قم به تهران آمدیم، امام خمینی(ره) تهران تشریف داشتند. از برنامههای ایشان، دیدار با علمای قدیمی شهر بود که پدرم حاج سید علی محمد مجد یکی از این عالمان بود. از این جهت برای دیدار با پدرم به خانه ما آمد. البته آشنایی قبلی با پدرم داشت. در این زمان بود که مردم فهمیدند امام به خانه ما آمدند. همگان دم در ما آمدند. ایشان زمانی که از منزل ما خارج شد، یک عده پشت سرشان راه افتادند. امام ایستاد و فرمود اگر امری دارید بفرمایید. پس از رسیدگی به امورات مردم، آنها را رد کردند و بعد به تنهایی رفتند. امام به دلیل سجایای اخلاقی، به شدت مخالف با تشریفات بود.
انتهایپیام/