به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، لیلی عاج کارگردان نمایش «کجایی ابراهیم» درباره این نمایش حاضر در سی و نهمین جشنواره تئاتر فجر گفت: این اثر دنباله دغدغهها و سوژههای مورد علاقهام است؛ یعنی سوژههایی مربوط به کارگران اما در این اثر موضوعات کارگری با فضای دفاع مقدس گره خورده است. در این اثر جوان عاصی امروزی میبینیم که مشکل بیکاری و معیشتی دارد و بر حسب اتفاقاتی با شهید ابراهیم هادی آشنا میشود به همین ترتیب یک سفر در زمان را میبینیم.
کارگردان نمایش عاج گفت: نمایش به نوعی وضعیت امروز جوانان با وضعیت آنها در دهه 60 مقایسه میشود. در واقع «کجایی ابراهیم» نگاهی مستقل به زندگی شهید ابراهیم هادی هم دارد که با زندگی جوان عاصی امروزی که از بیکاری شکایت دارد، گره می خورد و به نوعی پیوند همان دغدغه ها و علاقه مندی های همیشگی خودم یعنی تئاتر کارگری و دفاع مقدس است.
وی افزود: در «کجایی ابراهیم» زمانها با هم ادغام میشوند و اینطور نیست که صحنه و لباس ها تغییر کنند. بلکه زمانها در هم تنیده هستند. بنابراین شاید تماشاگر در 10 دقیقه ابتدایی نتواند زمان گذشته و حال را تشخیص بدهد اما وقتی نمایش پیش میرود متوجه این تغییر زمانها خواهد شد.
این کارگردان با اشاره به گذراندن سالی سخت برای تئاتر و هنر به دلیل کرونا بیان کرد: امسال، سال سختی بوده است. به همه سخت گذشت و مسأله معیشت در این سال سخت پررنگ شد. نکته تلخ دیگر این است که در این وضعیت چگونه باید اعتماد تماشاگر را جلب کنیم تا دوباره به سالنهای تئاتر برگردد. ما در روزهای اول همهگیری کرونا، این بحران را باور نمیکردیم و فکر میکردیم تا عید یا با گرم شدن هوا همه چیز بهبود پیدا میکند و به حالت عادی برمیگردیم اما حالا یک سالی میشود که تئاتر با این بحران درگیر است و به شخصه نگران این موضوع هستم. واقعیت این است که قبل از کرونا هم دودستگی در مخاطب داشتیم آثاری بودند که سلبریتی داشتند و به واسطه آنها مخاطب جذب تئاتر میشد بنابراین مسأله مخاطب و اقتصاد تئاتر قبل از کرونا هم پیچیده بود به طوری که نمیدانستیم نسبت به تعهدی که به گروه داریم چقدر از انرژی خود را صرف پیامدهای پس از تولید و چقدر از انرژی خود را صرف یک اثر نمایشی با استانداردهای مناسب کنیم. اما حالا بیشترین اندوه و نگرانی من برای اعتماد دوباره مخاطب است تا به سالن نمایش بازگردد.
این کارگردان تصریح کرد: دردناک است کسی که تمام زندگی و ذوق و شوق اش تئاتر است، مجبور میشود در این ایام شغل دیگری را تجربه کند به هرحال این بیرحمیها وجود دارد. پس امیدوارم بعد از این، اتفاقات خوب برای بچههای تئاتر رخ دهد و آنها آنقدر همت داشته باشند که آثار خوبی تولید کنند تا مخاطب دوباره اعتماد کند و حداقل به شوق دیدن چند نمایش خوب به سالن بازگردد. به هرحال تولید نمایش خوب مختصاتی دارد که بزرگترین رکن آن حمایت مالی و حال خوب بچههای تئاتر است تا انگیزه داشته باشند.
عاج با اشاره به تاثیر برگزاری جشنواره تئاتر فجر بر حفظ حیات هنر تئاتر اظهار کرد: هر حرکت تئاتری میتواند به بقای تئاتر کمک کند که البته در درون خود مزایا و معایبی هم دارد، این اولین سالی نیست که در جشنواره تئاتر فجر حضور دارم بلکه پنجمین بار است که حضور در این رویداد را تجربه میکنم اما میتوانم بگویم امسال تفاوت ویژهای نسبت به سالهای گذشته دارد. برای مثال وقتی آثار را نگاه میکنیم نمیتوانیم بگوییم این آثار و جشنواره ویترین یک سال گذشته ما هستند زیرا برخی این امکان را نداشتند که کار کنند. برخی هم به سختی کار کردند. بنابراین دیگر آن ماهیت ویترینی را ندارد اما باید یک دستمریزاد بزرگ بگوییم به بچههایی که در این شرایط سخت کار کردند.
وی در پایان گفت: برخلاف آثار قبلی ام، «کجایی ابراهیم»، نمایش پر جمعیتی است. در مهرماه که اجرا داشتیم نگرانی مضاعفی برای عوامل و بازیگران داشتم، انگار که خانوادهام تکثیر شده بودند زیرا هم برای خانواده خودم و هم برای تک تک اعضای گروه نمایش نگران بودم و این موضوع که اجرا تمام شود و مشکلی برای هیچکدام از آن ها ایجاد نشود از بزرگترین دغدغههای من بود. میدانم که برای خیلی از گروههای تئاتری همه این مشکلات وجود داشتهاست. میتوانم بگویم امسال جشنواره، جشنواره عاشقان واقعی تئاتر است زیرا بچهها در چنین شرایطی با همه سختی ها کار کرده و اثری را به جشنواره فرستاده اند.
انتهای پیام/