علیرضا مُهمدی که در یک سال اخیر روند رو به رشدی داشته است، در گفتوگو با خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم اظهار داشت: من سال گذشته قهرمان جوانان جهان شدم، بعد از آن در مسابقات کشوری کشتی گرفتم که با قهرمانی در آن رقابتها، به همراه ملیپوش سال گذشته به تورنمنت رنکینگدار زاگرب رفتیم و آنجا من به عضویت تیم آسیایی درآمدم.
وی که در قزاقستان به عنوان سومی دست پیدا کرد، افزود: در آسیایی به حریف قرقیزستانی باختم. متأسفانه کشتی از دستم درآمد و روی یک حادثه شکست خوردم، وگرنه حریف گرجی را که برده بودم، کشتیگیر قرقیز را با اختلاف شکست داده بود.
این کشتیگیر خوزستانی که شاگرد ملک محمد بویری عضو کادر فنی تیم کشتی فرنگی جوانان ایران است، درباره اینکه آیا پیش از اعزام به تورنمنت بیشکک میدانست به عضویت تیم ملی در وزن 82 کیلوگرم درآمده است، گفت: صحبتهایی وجود داشت و من هنوز در این مورد مطمئن نبودم. مسابقات از سطح بالایی برخوردار بود و من توانستم با نفر دوم رنکینگ این وزن کشتی بگیرم و او را ببرم.
ملیپوش وزن 82 کیلوگرم کشتی فرنگی در مسابقات جهانی پیش رو، درباره رقابتش با پژمان پشتام تصریح کرد: یک بار در لیگ برتر و یک بار هم در تورنمنت زاگرب او را بردم.
مُهمدی انگیزه خود را برای کسب مدال جهانی بسیار بالا دانست و گفت: انگیزه زیادی دارم. سه چهار سالی میشود در اردوی تیم ملی هستم و فقط به کسب مدال جهانی فکر میکنم. من از سال 94 که کشتی را شروع کردم، مثل همه کشتیگیران، هدفم قهرمانی المپیک بود. من در همین پاریس به تحقق رؤیایم فکر میکنم و این را در توان خودم میبینم. من با کشتیگیر ترک که قهرمان جهان بود، کشتی نزدیکی گرفتم، در حالی که خیلی آماده نبودم. نفر دوم رنکینگ 82 کیلو که عنواندار اروپاست را هم بردم. من امید زیادی به مسابقات جهانی بلگراد دارم.
این کشتیگیر 20 ساله اهل ایذه درباره اینکه هزینههایش را چطور تأمین میکند، تصریح کرد: حمایتی از استان و شهرستان که نداریم و پدرم هزینه میکند. او هم کارگر است و حتی شده پیراهن تنش را بفروشد، برای من این کار را میکند که به کشتیام برسم. زمانی که قهرمان جوانان جهان شدم، یک حواله 15 میلیون تومانی دادند که حتی یک درصد از هزینههای رفت و آمد ما به اردوی تیم ملی هم نمیشد.
مُهمدی در پاسخ به این سؤال که آیا از بین برادرهایش، فرد دیگری هم در کشتی فعال بوده است یا خیر، گفت: برادرم خیلی سال پیش کشتی میگرفت و من از طریق او با کشتی آشنا شدم، اما زمانی که سالن کشتی ایذه آتش گرفت، دیگر تمرین را ادامه نداد. فکر کنم سال 90، 91 بود که سالن کشتی بر اثر گازگرفتگی آتش گرفت. شش ماه طول کشید و آن را تعمیر نکردند، همان وقت بچههایی که آنجا تمرین میکردند، کشتی را کنار گذاشتند که برادر من هم یکی از آنها بود.
انتهای پیام/