به گزارش خبرگزاری تسنیم ، موج برموج، آبهای خروشانی که بر روی هم به چهره ساحل شلاق میکشند. یک آبی پهناور چشمنواز در جنوب فلات ایران. دربرگیرنده و پرورشدهنده «مروارید» و گونههای ویژهای از آبزیان و گیاهان دریایی.گوهرهای نایابی که در هیچ دریا و اقیانوس همتای آنرا نمیتوان سراغ داشت.
اگر ایران از دیرباز با نام جاودان «پارس» شناخته شده، خلیج «پارس» هم نام پرآوازه خویش را از همین نام واژه پرمایه به یادگار دارد. نخستین اسناد حاکی از تعلق این آبهای خروشان و آنچه که در آن هست، به پارس و به ایران، در سنگنبشتههای هخامنشی و عهد کوروش به ثبت رسیده و نام پرمایه «پارس» بر آن گذارده شد.
پس از آن داریوش یکم (481 - 522 پ م) فرمانداد «اسکیلاکسکاریاندی» دریانورد معروف عصر، سرتاسر ساحل خلیج پارس و دریای عمان را دریانوردیکرده و حاصل دیدههایش را گزارش کند. براساسگزارش اسکیلاکس بود که داریوش در سال 513 پم فرمانکندن آبراهه سوئز را صادر کرد.
تاریخ پرفراز و نشیب خلیج پارسهم از این زمان آغاز شد و در اثر اهمیت استراتزیکی و ویژهاش، همیشهکانون توجه قدرتهای عصر بوده. همزمان با آغاز سفرهای دریایی پرتغالیها «بارتولومه دیاز» با دور زدن آفریقا، به خلیج پارس رسید و در بندر «گمبرون»(عباس) کنونی پیاده شد و اینگونه تاریخ پرنوسان و نو خلیج پارس هم آغاز شد. جنگهای دریایی، تجارت و صید و جز اینها. آخرین مسائلی که خلیج پارس را یکبار دیگر کانون توجه قدرتها قرارداد عبارت بود از: مسئله بحرین و جزایر سهگانه ایرانی.
این جزایر که هنوز هم دستآویز کینهتوزان این سرزمین هست و گهگاه مالکیت آن بهانهای برای ابراز اینکینهها میگردد؛ در مهرماه 1350 خ برای همیشه با نام ایران و پارس به تبت رسیده و تا ابد هم خواهند ماند: تنب بزرگ، تنبکوچک، ابوموسی و در یک سخن، خلیج پارس جاودانه خواهد ماند در زیر نام ایران.
نویسنده:ابوالقاسمآخته
انتهای پیام/