به گزارش خبرگزاری تسنیم از زاهدان، در برنامه هفتم توسعه کشور هدفگذاری بزرگی برای حفاظت از منابع طبیعی و مقابله با بحرانهای زیستمحیطی تعیین شده است؛ بهگونهای که اعتبارات این بخش از بودجه 15 برابر شده است.
از اینکه نظام برنامهریزی کشور در این مسیر درست قرار گرفته خوشحالیم. با این حال، تجربههای گذشته ثابت کرده که صرف افزایش بودجه بدون مشارکت واقعی مردم و جوامع محلی، نمیتواند ثمرهای پایدار به همراه داشته باشد.
در این میان، توسعه همزمان آبخیزداری در افغانستان و بادخیزداری در سیستان بهعنوان دو حلقه وابسته، ضرورتی جدی دارد که هم منافع داخلی و هم منافع منطقهای را تأمین خواهد کرد.
در همین راستا، استاندار سیستان و بلوچستان اعلام کرده است که طرح جامع کنترل گرد و غبار سیستان، بر پایه مطالعات علمی و با بهرهگیری از منابع مالی حاصل از طرح رزاق، در دستور کار قرار گرفته است. این گام، اگرچه مثبت اما نیازمند انسجام در اجرا و همافزایی در تصمیمگیری میان نهادهای محلی، ملی و بینالمللی است.
راهکارهای عملی متعددی نیز برای مهار کانونهای ریزگرد در منطقه ارائه شده است:
- دیپلماسی فعال برای گرفتن حقآبه هامون از افغانستان، که شاهکلید بازگشت حیات به منطقه است.
- توقف هرگونه عملیات خاکی در بستر تالاب بدون پشتوانه مطالعاتی.
- جلوگیری جدی از تردد خودروهای قاچاقبر که موجب تخریب بستر و تشدید فرسایش میشود.
- مرطوبسازی بادکندها از طریق حفر چاههای تغذیهای یا بهرهگیری از سیلابهای مقطعی فراهرود.
- استفاده از مالچهای زیستی
- پخش یک لایه شن ماکادام بر سطح بادکندها برای کنترل گرد و غبار.
در کنار اقدامات محیطزیستی، توجه به سلامت مردم نیز ضرورتی انکارناپذیر است.
همزمان با اجرای طرحهای مهار ریزگرد، باید بستههای سلامتساز شامل ماسکهای فیلتردار، شیر، خرما و کشمش بین گروههای آسیبپذیر از جمله سالمندان و بیماران تنفسی توزیع شود. این حمایت تغذیهای و بهداشتی، میتواند تابآوری مردم محلی را در برابر بحران گردوغبار افزایش دهد و پیوند بین پروژههای عمرانی و معیشت عمومی را تقویت کند.
مهندس عباس نورزائی
انتهای پیام/