به گزارش خبرگزاری تسنیم از بیرجند، در دل کویر خراسان، جایی که نفس تاریخ با هر نسیم محرم میرقصد، روستای بیدسک هر ساله مراسمی را برگزار میکند که روح و جانش را به یاد حسین(ع) گره زده است؛ آیین علمگردانی، سنتی که بیش از یک و نیم قرن قدمت دارد و هنوز مثل روز اول زنده و پرشور است.
داستان از آن روزگاران دور شروع شد، وقتی بزرگان این دیار، مردان مردی چون آقابابا، آقاباقر و ملاعباس، به پای نمایندگان حکومت رفتند و علمهای مقدسی را به نام خود ثبت کردند؛ پرچمهایی که نه فقط پارچههایی بر سر میله بودند، بلکه حامل پیام عشق، دلدادگی و وفاداری به خاندان عصمت و شهادت بودند.
علمها که از آن سالهای دور، دست به دست میان خاندانهای بافنده، خسروی و سیدآبادی چرخیده، هر سال با شور و شکوهی نو، در دل محرم به حرکت درمیآیند. روز ششم محرم، وقتی آفتاب هنوز به آخرین نفسهایش نزدیک میشود، علمها بسته میشوند تا یک به یک به در خانههای روستا برسند و نوای دعای سلامتی به گوش برسد؛ دعایی که بر لب هر صاحب خانه نقش میبندد و دلها را به آرامشی وصفناپذیر مهمان میکند.
اهل خانهها با دود اسپند و نگاههایی پر از احترام، به استقبال علمداران میروند؛ دلها به پرچمها گره میخورند و لبها بر آنها بوسه میزنند، انگار که گرههای زندگیشان به دست این پرچمهای مقدس باز میشود.
علمهای بیدسک سه هستند؛ یکی علم حضرت عباس (ع)، علمداری که پرچم لشکر امام حسین (ع) را به دوش میکشد، یکی نماد امام حسن (ع) با پنجه پنج تن، و دیگری علم امام حسین (ع) که نماد یاران کمشمارش است؛ هر کدام داستانی در دل دارند، هر کدام فریادی از عشق و وفاداری.
در روزهای تاسوعا و عاشورا، این پرچمها سیاهپوش میشوند، لباس عزای حسینی میپوشند و باز هم دلهای همه را به سوی کربلا میکشند.
این سنت نه تنها یادگار گذشتگان است بلکه نشانهای است از ادامه مسیر عشق و فداکاری؛ نسل امروز بیدسک، همان راهی را میرود که پدران و پدربزرگانشان رفتهاند، با شور و اشتیاقی که هرگز خاموش نمیشود.
آری، پرچمها بر بام بیدسک همچنان به اهتزاز درمیآیند؛ این پرچمها فریاد تاریخ، فریاد عشق، و فریاد یک و نیم قرن ارادت هستند؛ ارادتی که هیچگاه زمین نمیماند، ارادتی که همیشه زنده میماند.
پایان پیام/258/