به گزارش خبرگزاری تسنیم از کاشان، نصب پلاکارد و چاپ بروشور با عکس دانشآموزان ممتاز و فعال تنها فعالیتی بود که مدارس برای معرفی خود از آن استفاده میکردند اما با گسترش شبکههای اجتماعی «مدرسه بلاگری» نیز بخشی از فعالیت مدارس شده است تا دانشآموزان ممتاز را به خود جلب کنند.
«مدرسهبلاگرها» به مناسبتهای مختلف با ترفندهای تبلیغاتی دانشآموزان را جلوی دوربین برده و عکس و فیلم آنها را به نمایش مخاطبان میگذارند که به یک پدیده بحثبرانگیز در مدارس ایران تبدیل شده است.
هرچند که این فعالیت، به نوعی اشتراک تجربه آموزشی است، اما به گونهای است که میتواند آسیبهای جدی به حقوق و سلامت دانشآموزان را به دنبال داشته باشد.
مدرسه با هدف آموزش و پرورش نسل آیندهساز جامعه تشکیل شده است اما مدارسی که دانشآموزان را سوژه رایگان برای معرفی خود و نه آموزش و نه پرورش قرار دادند و آنها با ساخت کلیپ بازیهای نمایشی بچهها به معرفی خود میپردازند تا بیشتر دیده شود و با این کار فلسفه آموزش و پرورش را گم کردهاند.
مدارسی که بچهها را وادار میکنند به مناسبتهای مختلف با پدر و مادر خود تماس گرفته و با آنها گفتگو کنند از گریههای هیجانی دانشآموزان لذت میبرند، اما غافل هستند که آنها چه فشاری روانی را تجربه میکنند از اینرو، نظامهای آموزشی دنیا نسبت به انتشار فیلم و تصویر دانشآموزان مقررات خاصی دارند زیرا این کار بیتوجهی به حقوق آنهاست.
انتشار تصویر و فیلم دانشآموزان بدون رضایت آنها، شکستن حریم امن مدرسه است و میتواند موجب تحقیر، تمسخر یا برچسبخوردن کودک در جامعه شود حتی اگر چهره دانشآموز مشخص نباشد.
دانشآموزان به معلمان خود، به عنوان الگو نگاه میکنند و هنگامی که معلم با ساخت کلیپ، به دنبال شهرت باشد، این پیام را به دانشآموز میفرستد که موفقیت در فضای مجازی، مقدم بر تلاش او در مسیر درست است و آنها آنها را به طرف شهرت کاذب هدایت میکند.
شکست در این مسیر، ارزش تدریس و اعتماد آنها را خدشهدار میکند زیرا دانش آموزشی که جذب این تبلیغات شده است در طول سال، خلاف آن را تجربه میکند و در نهایت تضعیف جایگاه نظام آموزشی را به همراه دارد.
مدارس به جای استفاده از شیوههای بازاریابی که مخصوص فعالیتهای اقتصادی است میتوانند به روشهای مناسب مبتنی بر ماموریت نظام آموزشی، به معرفی عملکرد خود بپردازند و یکی از این شیوهها توسعه فعالیتهای فوق برنامه است که همیشه مورد توجه دانشآموزان بوده است.
آموزش و پرورش به معنای کسب دانش نیست بلکه فضای کاربرد دانش است و آن چیزی که در دنیای مطلوب دانشآموزان ارزشمند است، استفاده از آموختههای مدرسه است و این همان چیزی است که مدارس به علت کاهش هزینهها نسبت به آن بیتوجهاند.
یادداشت از سیدجلال جلیلی نوشآبادی، روزنامهنگار فرهنگی
انتهای پیام/801